Detrez De sloop van Joegoslavië - Linkeroever uitgevers

RSK. Alleen in Sector Noord boden de Serven fel verzet. Op 7 augustus rond 19 uur gaf het leger van
de RSK zich over. Op 11 augustus verlieten de laatste eenheden van de RSK het grondgebied van wat
nu weer Kroatië was, richting Bosnië. 211 Kroatische militairen en 42 Kroatische burgers, en 402
Servische militairen en 116 Servische burgers verloren het leven. (Ballast 1996: 61-4)
Nagenoeg de integrale Servische bevolking - naar schatting 140 à 200.000 mensen - verliet de
Krajina. Het Kroatische leger had speciale routes georganiseerd waarlangs de Serven naar Bosnië
konden vluchten. Huizen werden geplunderd en opgeblazen om de terugkeer van de Serven onmogelijk
te maken; slechts een 8.000-tal voornamelijk oude en zieke Serven bleven achter. (Jordan 1995: 52)
Alleen de Servische (nationalistische) oppositie schreeuwde moord en brand over het lot van de
Serven uit de Krajina; Milošević en de zijnen protesteerden alleen pro forma. Mladić had geen vinger
uitgestoken om de RSK te verdedigen; meer nog, hij zou, in overleg met Belgrado, de
opperbevelhebber van de troepen in de RSK, Milan Mrkšić, al vooral materieel en troepen uit het
gebied hebben laten evacueren. (Ballast 16: 65) Ook de internationale gemeenschap maakte zich niet
druk over de uitdrijving van de Serven: die hadden het in de Krajina en in Bosnië zo bont gemaakt, dat
niemand nog consideratie voor hen kon opbrengen.
Operatie Oluja maakte opeen vele dingen duidelijk: dat de Serven niet "onoverwinnelijk" waren, dat
militair ingrijpen toch doeltreffend was (al zou een internationale vredesmacht natuurlijk nooit op zo'n
manier militair kunnen ingrijpen), dat de Servische oorlogskansen (ook in Bosnië) gekeerd waren, dat
de UR Joegoslavië zich niet langer meer in de oorlog engageerde. De Kroatische troepen hielden niet
halt aan de Bosnische grens, maar drongen diep in oostelijke richting door. Oluja demoraliseerde de
Bosnische Serven en moedigde de internationale gemeenschap aan een militaire oplossing voor de
Bosnische (burger)oorlog af te dwingen.
Twee dagen voor de ondertekening van het Vredesverdrag van Dayton op 14 december 1995
bereikten Tuđman en Milošević een akkoord over wat er van de RSK nog restte: Oost-Slavonië. Het
gebied zou onder toezicht van de UNO gedemilitariseerd worden en binnen een termijn van één jaar
(desnoods verlengbaar met nog één jaar) overgedragen aan Kroatië. Kroatische vluchtelingen zouden
naar het gebied kunnen terugkeren, en ook Serven uit ande-
238