Detrez De sloop van Joegoslavië - Linkeroever uitgevers

aan gaf, was Mostar nog steeds een verdeelde stad. Eigenlijk werd met de uitbouw van de federatie - en
met de oplossing van het probleen Mostar, pas een begin gemaakt in uitvoering van het Akkoord van
Dayton. Hoewel de vorming van een Bosnisch-Kroatische confederatie veeleer een intentieverklaring
dan een akkoord was, droeg dit aspect van het Akkoord toch mee tot de spanning bij. Zoals de Kroaten
beducht waren voor Bosnjakse dominantie binnen de Bosnjaks-Kroatische federatie, waren de
Bosnjakken bevreesd voor Kroatische dominantie binnen de Bosnisch-Kroatische federatie.
Een ander problematisch punt vormden de Serven. "Officieel" en in de optiek van de Bosnische
regering moest ook de RS deel uitmaken van de Bosnische federatie. Hoewel zo'n Bosnische federatie
met grote bevoegdheden voor de deelgebieden in principe beantwoordde aan wat ze van in het begin
geëist hadden, voelden de Bosnische Serven er na twee jaar oorlog weinig voor om hun bevochten
onafhankelijkheid en een deel van het veroverde gebied weer prijs te geven, te meer omdat de centrale
regering naar hun smaak nog te veel bevoegdheden had. Het spreekt vanzelf dat ook de Kroatische
regering er weinig voor voelde om de Serven in een toekomstige Bosnisch-Kroatische federatie erbij te
hebben: dat zou hun numerieke aantal en het politieke gewicht in de confederatie alleen maar vergroten
en voor nieuwe moeilijkheden zorgen.
Met het Akkoord van Washington werd het lot van Bosnië - de opdeling in een Kroatische en een
Servische helft - in feite bezegeld. Het was voor iederen duidelijk dat de RS het Servische deel van
Bosnië was, en de Bosnisch-Kroatische federatie het Kroatische deel. Voor iedereen behalve de Bosnische
leiding, of deed die maar alsof ze niet zag wat er gebeurd was, bij gebrek aan een alternatief?
De Contactgroep
In april 1994 stichtten Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Rusland en de Verenigde Staten uit
ontevredenheid over de ICFY en om de samenwerking tussen de grote mogendheden te bevorderen de
zgn. Contactgroep. Die probeerde het Plan Owen-Stoltenberg aan de nieuwe "tweedeling", die door de
Akkoorden van Washinton was gecreëerd, aan te passen. De Contactgroep tekende de grenzen van de
kantons in de Bosnjaks-Kroatische federatie, uitgaande van een verdeling van het grondgebied waarbij
de federatie 51 percent van het grondgebied kreeg en de RS 49. In juli 1994 kwam de Contactgroep
304