Dagvaarding - Fair Huur voor verhuurders

worden beschermd en deze gevrijwaard worden van onverantwoord
grote huurstijgingen.
5.1.4 Met deze stelling wordt echter een onvolledig criterium aangelegd. Het
criterium is namelijk niet slechts of er een objectieve rechtvaardiging
voor het verschil bestaat, maar die rechtvaardiging moet bovendien ook
nog redelijk zijn. In zijn arrest van 12 mei 1999, N.J. 2000. 170 heeft de
Hoge Raad dit als volgt verwoord:
“3.3. De Hoge Raad zal de middelen mede beoordelen aan de
hand van artikel 14 EVRM in verbinding met artikel 1 Protocol
nr. 1. Bij de beantwoording van de vraag of sprake is van een
door deze bepaling en artikel 26 IVBPR verboden ongelijke
behandeling, moet worden vooropgesteld dat deze bepalingen
niet iedere ongelijke behandeling van gelijke gevallen
verbieden, doch alleen die welke als discriminatie moet worden
beschouwd omdat een objectieve en redelijke rechtvaardiging
ervoor ontbreekt. Hierbij komt aan de wetgever een zekere
beoordelingsvrijheid toe bij het beantwoorden van de vraag of
gevallen voor de toepassing van deze bepalingen als gelijke
gevallen moeten worden beschouwd en of, in het bevestigende
geval, een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om
die gevallen niettemin in verschillende zin te regelen.”
5.1.5 In dat arrest heeft de Hoge Raad in r.o. 3.10. ook het volgende
overwogen:
“Bij de toepassing van de onder 3.3 vermelde maatstaf gaat het
immers niet alleen erom of met de regeling een redelijk doel
wordt gediend maar ook of er een redelijke verhouding bestaat
tussen dat doel en de ongelijkheid die wordt veroorzaakt door
de voor verwezenlijking van dat doel in de regeling gekozen
vormgeving.”
5.1.6 Eisers willen in het midden laten of het gestelde doel, namelijk dat
hierdoor de zittende huurders gevrijwaard worden van onverantwoord
grote huurstijgingen, redelijk is en (dus) een objectieve rechtvaardiging
vormt voor dit verschil in behandeling. Eisers bestrijden echter in ieder
geval dat “er een redelijke verhouding bestaat tussen dat doel en de
ongelijkheid die wordt veroorzaakt door de voor verwezenlijking van
dat doel in de regeling gekozen vormgeving”. Die gekozen vormgeving
is namelijk zodanig dat alleen de huiseigenaren met bestaande
huurovereenkomsten permanent (zelfs zonder overgangstermijn) het
recht wordt ontnomen om, zolang deze (onder de huurbescherming
vallende) huurovereenkomst voortduurt, een huur te ontvangen die
overeenkomt met de door de overheid objectief redelijk geachte huur,
462710 Pagina 92 van 117