Vertrouwen in de school - Wetenschappelijke Raad voor het ...

makers toch weer in de reflex schieten van verticale beheersing en controle door
middel van regels. In de tweede plaats wordt de vrijgevallen ruimte op de scholen
niet per se goed benut. Een wezenlijk deel van het tekortschieten van de vsvaanpak
rond ‘overbelaste’ jongeren is terug te voeren op de beperkte kwantiteit en
kwaliteit van frontlijnwerkers. Niet iedereen is – om het zo maar te zeggen –
gedreven door de principes van de frontlijnlogica; velen haakten af of geven een
voorkeur aan de hiërarchische duidelijkheid van de provisielogica. Bovendien is
het ambitieniveau te laag: een keten van projecten telt niet op naar een cultuuromslag,
d.w.z. een ten principale andere wijze van denken en handelen die gedeeld
wordt door een hele organisatie.
De vraag is dus: hoe te zorgen voor de juiste balans tussen vrijheid enerzijds en
verbondenheid anderzijds? Het makkelijkste deel van het antwoord betreft de
institutionele vormgeving. Het gaat immers in hoge mate om de formele structuren
en systemen en dat is – net als andere wet- en regelgeving – mensenwerk:
bestuurders en beleidsmakers kunnen bijna met een pennenstreek nieuwe wegen
openen. Dat ligt aanzienlijk ingewikkelder waar het betreft de wijze van binding
binnen een institutie en de daarbij behorende basis van vertrouwen. Het gaat nu
veeleer om een ‘andere’ wijze van denken en handelen die door alle hoofdrolspelers
wordt gedeeld.
7.1.2 meer ruimte voor samen- en tegenbinding
bestuurlijke uitdaging
Daarmee komen we opnieuw uit bij een sleutelwoord in dit rapport, namelijk
verbindingen. Verbindingen kunnen twee vormen aannemen:
– Samenbinding heeft betrekking op alles dat individuen of groepen met elkaar
verbindt en sterker maakt, zoals positieve gedeelde ervaringen, gedeelde
doelen, waarden en normen;
– Tegenbinding heeft betrekking op alles en iedereen ‘van buiten’ dat individuen
of groepen in hun vrijheid beperkt, grenzen stelt, tegenkracht of tegenspel
biedt.
In het dagelijks leven wordt veel waarde gehecht aan samenbinding, zoals blijkt uit
de populariteit van begrippen als sociale cohesie en gemeenschapszin. Samenbinding
zou op het eerste gezicht in een schoolomgeving vanzelfsprekend moeten
zijn. Het gaat immers om de verbondenheid met leerlingen, die vorm krijgt door
de samenwerking van leraren die bovendien actief betrokken zijn bij de begeleiding
van intredende of wankelende collega’s. Het gaat ook om de warmte en trots
die uitgaat van een gezamenlijke prestatie. Maar in de praktijk schort het aan die
vanzelfsprekendheid; in subparagraaf 6.4.1 wezen we op het individualisme dat de
lerarencultuur kenmerkt.
197