Vertrouwen in de school - Wetenschappelijke Raad voor het ...

8 aanbevelingen
Dit rapport vormt het verslag van onze zoektocht naar betere oplossingen voor het
slepende beleidsvraagstuk van schooluitval onder ‘overbelaste’ jongeren. Dat zijn
uitvallers bij wie sprake is van een opeenstapeling van problemen, variërend van
psychosociale problemen, gebroken gezinnen, schulden, tot verslaving of zelfs
delinquentie. Zij verschillen daarmee van ‘opstappers’, d.w.z. jongeren die niet uitvallen
vanwege een ernstige probleemgeschiedenis maar omdat ze domweg hebben
besloten dat ze liever iets anders doen, bijvoorbeeld werken. ‘Opstappers’ weten
– soms na enige omwegen – meestal wel een plekje in de samenleving te veroveren.
Bij ‘overbelasten’ daarentegen is schooluitval vaak de voorbode van algehele maatschappelijke
uitval, met alle gevolgen van dien. De materiële en immateriële kosten
van hun uitval zijn hoog, zowel voor henzelf als voor de samenleving.
We hebben ons daarom niet gericht op de problematiek van alle ‘typen’ voortijdig
schoolverlaters, maar gefocust op de overbelasten. We stelden onszelf een aantal
vragen:
Waarom is de inzet van scholen bij de aanpak van het voortijdig schoolverlaten van ‘overbelaste’
jongeren beperkt effectief?
Kunnen scholen een meer effectieve bijdrage leveren aan het voorkomen van schooluitval en
de oplossing van stapelingsproblematiek?
Zo ja, waarop dienen beleidsmakers en schoolbestuurders zich dan te richten in termen van:
(a) inhoudelijke vormgeving, (b) institutionele randvoorwaarden, en (c) procesmatige
uitwerking?
Om antwoord te krijgen op deze vragen, hebben we meer dan honderd gesprekken
gevoerd met professionals aan de frontlijn, met degenen die direct achter hen
staan, zoals schoolleiders, en met andere deskundigen, zoals wetenschappers die
de problemen rond jeugd en school bestuderen. De bevindingen van ons veldwerk
hebben we vervolgens getoetst en verdiept door middel van studie naar de internationale
literatuur over deze onderwerpen.
Het beeld dat uit veldwerk en literatuur oprijst, stemt weinig vrolijk. ‘Overbelaste’
leerlingen moeten zich staande houden in drie leefwerelden: thuis, school en
derdenruimte (buurt, recreatie, baantjes, internet). Dat blijkt allesbehalve eenvoudig.
Voor velen van hen worden thuis en derdenruimte gekenmerkt door gebrek
aan aandacht, conflict of zelfs regelrechte chaos. Deze jongeren missen de steun
van een veilige thuishaven of andere positieve sociale netwerken. De optelsom
van al het goede en kwade dat hen overkomt, valt negatief uit. Hun emotioneel
kapitaal wordt uitgeput door de noodlottige combinatie van enerzijds teveel
risicofactoren in hun omgeving en stressful life events, en anderzijds gebrek aan
229