Vertrouwen in de school - Wetenschappelijke Raad voor het ...

212 vertrouwen in de school
De scholen-binnen-de-school kunnen vervolgens inhoud geven aan de specifieke
verbondenheid van de frontlijnwerkers en ook de gewenste betrokkenheid van
ouders en beoogde partners in de derdenruimte. Dat kan bijvoorbeeld via een
eigen bestuur met specifieke bevoegdheden waarvan zowel leraren als ouders deel
uitmaken en/of een adviesraad waarin welzijnsorganisaties, buurtgenoten, bedrijven
en branches, en het toeleverende en vervolgonderwijs deelnemen (Commissie
Leraren 2007: 30-31). De inperking van de verticale verantwoordingslijnen van de
traditionele bureaucratie noodzaakt een versterking van de horizontale verantwoording
(rmo 2008: 45, 47), die juist op dit niveau inhoud kan krijgen. In het
beroepsonderwijs is het bijvoorbeeld wenselijk om de aanstaande werkgevers van
de leerlingen als partners te betrekken bij de ontwikkeling van de school-binnende-school:
het moet ook ‘hun’ school zijn.
Vooral de – omstreden – ouderverbondenheid behoeft aandacht; we gingen daar in
de subparagrafen 4.3.2 en 6.5.1 al uitgebreid op in. Een deel van de huidige problemen
rond een grotere ouderbetrokkenheid, constateerden we, is vermoedelijk gelegen
in te lage verwachtingen van de kant van scholen. Er is meer mogelijk, maar het
vergt een intensieve en doelgroepgerichte inspanning om de ‘winst’ te realiseren.
We willen benadrukken dat het hier niet gaat om een luxe maar een noodzaak. De
heiligverklaring van de frontlijn – als waren leraren uitsluitend gemotiveerd door
het welzijn van hun leerlingen – vormt een te rooskleurige voorstelling van de werkelijkheid.
De moraal? Tegenbinding is goed, haal het naar je toe en leg de lat niet te
laag. Een aantal Amerikaanse voorbeelden (zie subparagraaf 7.3.2) laat zien dat er
veel meer mogelijk is dan velen op dit moment vermoeden.
Speciale aandacht is ook vereist voor de bestuurlijke relatie met het zorgcircuit:
zorgverleners maken immers integraal onderdeel uit van de frontlijn voor ‘overbelasten’.
Kunnen speciaal de roc’s met hun stevige organisatorische infrastructuur
een centrale rol vervullen als ‘thuisbasis’ – niet als ‘eigenaar’ – voor het centrale
draaipunt van de gecoördineerde jeugdzorg voor de leeftijdsgroep van 12 tot 18
jaar, zoals van vele zijden werd gesuggereerd tijdens ons veldonderzoek? Dat zou
kunnen in de vorm van op deze doelgroep toegesneden Centra voor Jeugd en
Gezin, maar ook door een bundeling van (boven)gemeentelijke voorzieningen.
Het lijkt de Raad stellig de overweging waard: op ‘overbelasten’ toegespitste scholen
vormen immers de vindplaats bij uitstek voor vroegtijdige probleemsignalering,
maar hebben ook een direct en duurzaam belang bij lage drempels naar de
gespecialiseerde zorgstructuur. Zeker in de G4, met grootschalige roc’s, is het
alleszins denkbaar dat vanuit een centrale infrastructuur een goed vertakt zorgnetwerk
naar de mbo- en zelfs de vmbo-locaties inhoud kan krijgen.
Een dergelijke ontwikkeling zou ook kunnen passen binnen de gedachten achter
de aanstaande Wet investeren in jongeren, die gemeenten verplicht een aanbod te
doen aan jongeren van 18 tot 27 jaar die niet werken of naar school gaan. Dit