Vertrouwen in de school - Wetenschappelijke Raad voor het ...

De zorg vanuit deze teams is op roc’s dus sterk ‘verdund’ ten opzichte van de
vo-scholen.
Naast de interne zorgstructuur van individuele scholen zijn er ook zorgstructuren
van samenwerkingsverbanden van scholen. De bekendste daarvan zijn de
reboundvoorzieningen. Tweederde van de scholen heeft toegang tot een dergelijke
voorziening, waar leerlingen tijdelijk in een andere omgeving worden geplaatst en
intensief begeleid met als doel terug te kunnen keren in het onderwijs, zo mogelijk
op hun eigen school. De zorgstructuren om het mbo zijn veel minder omvangrijk
dan in het vmbo. Roc’s kennen vaak wel professionele krachten voor de psychosociale
begeleiding of een Loopbaan- en AdviesCentrum (lac).
In elk van de zorgsectoren buiten de school geldt dat lichte zorg breed beschikbaar
en toegankelijk is en zwaardere zorg alleen na doorverwijzing, meer gespecialiseerd
en vaak bovengemeentelijk. V0ordeel van deze organisatie van zorg en
support voor kinderen en jongeren is dat er voor een grote groep lichte vormen
van zorg dicht bij huis beschikbaar zijn. Dit voordeel van het ‘zo, zo, zo’-beleid
heeft echter ook een keerzijde: degenen die zwaardere zorg nodig hebben, vinden
die over het algemeen later, na diverse doorverwijzingen, en verder van huis. Juist
bij de ‘overbelasten’ die zwaardere of complexere zorg nodig hebben, treedt daardoor
soms een mismatch op tussen de jongere en de professionals die ze hulp
zouden kunnen bieden.
2.3 kritiek op huidige beleidsraamwerk
slepend beleidsvraagstuk
Het overzicht van de recente geschiedenis leert dat beleidsmakers allesbehalve
hebben stilgezeten. Het bredere vsv-gebied – dus niet specifiek gericht op ‘overbelasten’
– wordt gekenmerkt door een aanzienlijke beleidsproductie, bestuurlijke
drukte en vele maatregelen, voorzieningen en oplossingen. Desondanks loopt het
aantal vsv-ers slechts langzaam terug. Betekent dit dat het verkeerde beleid wordt
gevoerd? Of hebben we domweg met een zeer taai probleem te maken en zijn de
doelstellingen te ambitieus geformuleerd?
Het is op deze plaats in dit rapport nog te vroeg om deze vraag te kunnen beantwoorden.
Dat kan pas nadat de resultaten van ons veldwerk en de literatuurstudie
zijn gepresenteerd. Op voorhand is er echter wel enige reden voor scepsis. Meerdere
partijen hebben zich kritisch uitgelaten over het beleid. De Algemene Rekenkamer
(2006) oordeelde begin 2006 dat de minister van ocw “sinds het begin van
de jaren negentig ongeveer elke drie jaar opnieuw [heeft] ingezet op dezelfde drie
typen maatregelen (preventieve maatregelen, curatieve maatregelen en maatregelen
ter verbetering van melding en registratie), zonder dat bekend was wat het
effect van de afzonderlijke maatregelen was.” De Rekenkamer concludeert dat er
“op dit dossier de laatste tien jaren weinig lerend vermogen aan de dag is gelegd.”
57