Untitled - CEEMaR

Rok 1972 95
„Profesor Siedlecki" był początkowo wyposażony w dwie łodzie motorowe zbudowane
w Stoczni Ustka w Ustce. Miały być używane głównie do doświadczalnych połowów różnymi
narzędziami, między innymi okrężnicą. Po wejściu statku do eksploatacji okazało się, że pozostawanie
na nim łodzi nie jest wskazane z różnych względów, gdyż ujemnie wpływały na stateczność
„Profesora Siedleckiego" oraz zajmowały na nim zbyt wiele miejsca. W związku
z tym zadecydowano o ich zdjęciu ze statku, co nastąpiło na redzie portu w Ustce podczas
powrotu „Profesora Siedleckiego" z opisanego rejsu. Łodzie te skierowano prawdopodobnie
do usteckiej stoczni dla dokonania na nich pewnych poprawek. Jedna z nich została zarejestrowana
później jako „Gdy 151" (długość 11,33 m, silnik o mocy 109 KM) i przez wiele lat
służyła Instytutowi podczas prac w rejonie Zatoki Gdańskiej i Puckiej.
Podobnie jak oddanie do użytku „Profesora Siedleckiego" było punktem zwrotnym
w historii MIR, otwierało bowiem Instytutowi drogi na morza i oceany całego świata, również
inny statek - „Wieczno" - pozwolił w tym samym czasie na otwarcie zupełnie nowego, nader
ważnego rozdziału w dziejach międzynarodowej współpracy MIR. Mam na myśli rejs tego
trawlera na północno-zachodnie wody Atlantyku, na które wychodził on już od 1964 roku
w służbie Instytutu. Tym razem „Wieczno" opuściło Gdynię około 20 sierpnia 1972 roku,
mając na pokładzie ekipę badawczą składającą się z pracowników Zakładu Oceanografii, naukowców
- Stefana Grimma, Andrzeja Furtaka, Marianny Pastuszak i laborantów - Antoniego
Kurowickiego i Macieja Sompolińskiego oraz Wojciecha Skorupskiego z Ośrodka Informacji
Naukowo-Technicznej, absolwenta Wydziału Rybackiego WSR w Olsztynie.
Badania hydrologiczno-biologiczne rozpoczęto na wysokości Nowej Szkocji, przesuwając
się ku południowi. Po pewnym czasie udano się do Halifaxu celem uzupełnienia zaopatrzenia.
Przez następnych kilka dni kontynuowano badania, po czym skierowano się do Woods
Hole w amerykańskim stanie Massachusetts. Mieści się tam siedziba Pólnocno-Wschodniego
Centrum Rybackiego (NEFC), jednej z czterech głównych placówek naukowych USA, pracujących
dla potrzeb rybołówstwa. Między odpowiednimi władzami Polski i Stanów Zjednoczonych
ustalono wcześniej, że „Wieczno" zawinie w ściśle określonym terminie do tego portu
celem nawiązania współpracy z NEFC. „Wieczno" weszło tam 2 października. Ekipę naukową
statku przyjął gościnnie dyrektor NEFC dr Robert Edwards z gronem swoich współpracowników.
Podczas parodniowego postoju „Wieczna" w Woods Hole omówiono sprawy współpracy
z Amerykanami i podjęto pierwsze w tym zakresie ustalenia na najbliższą przyszłość.
Po przyjęciu na pokład dwóch Amerykanów, pracowników NEFC - Johna Dormana
i Thomasa Morrisa - „Wieczno" wyszło z Woods Hole na wody w rejonie Georges Bank, gdzie
rozpoczęto pierwsze wspólne z Amerykanami prace badawcze. Tak pisała o tym blisko trzydzieści
lat później dr M. Pastuszak w przekazanej mi notatce.
„ Wykorzystywaliśmy zarówno nasz własny sprzęt, jak też amerykański, między innymi
siatki planktonów e typu Bongo do połowu ichtioplanktonu, które były swoistą nowością
w pracach badawczych. Pierwsze dni wspólnego rejsu były nie tylko wzajemnym poznawaniem
siebie, nauką komunikowania się przy ograniczonej znajomości języka angielskiego
przez Polaków, ale także instruktażem posługiwania się amerykańskim nowoczesnym
sprzętem badawczym. "
Po kilku tygodniach „Wieczno" weszło do portu w Bostonie, gdzie wyokrętowano Amerykanów,
po czym statek kontynuował badania prawie do końca listopada. Powrót do Gdyni
nastąpił około 10 grudnia.