Untitled - CEEMaR

62 Lala 1953-1964
W Bazie Terenowej Zakładu Techniki Rybackiej w Tolkmicku zatrudniono od lutego
absolwenta Wydziału Rybackiego Olsztyńskiej WSR, Henryka Krawczaka, natomiast w Doświadczalnym
Ośrodku Zarybieniowym w Tolkmicku w maju rozpoczął pracę Andrzej Kosior,
również po studiach rybackich w Olsztynie. W grudniu 1957 roku przejął po L. Szwedzie
kierownictwo Ośrodka. W tym czasie podjęła tam pracę również jego żona, Maria Kosiorowa,
absolwentka tej samej uczelni.
W lipcu przyjęto do Zakładu Oceanografii Kazimierza Siudzińskiego, biologa po studiach
na Uniwersytecie Poznańskim. W tym samym Zakładzie na przełomie października
i listopada 1957 roku podjął pracę Idzi Drzycimski, który ukończył Wydział Biologii Uniwersytetu
w Odessie, specjalizując się w hydrobiologii. Nie zagrzał miejsca w Instytucie, ponieważ
już w styczniu następnego roku prof. Demel ściągnął go do Olsztyna, gdzie został jego
asystentem w Katedrze Oceanografii i Biologii Morza. Należy wspomnieć, że Drzycimski był
w Instytucie pierwszym pracownikiem naukowym, który kończył studia w Związku Radzieckim.
Po drugiej wojnie światowej systematycznie wzrastała liczebność personelu MIR. Przypomnijmy,
że w sierpniu 1939 roku Stacja Morska liczyła 20 pracowników. Po wojnie w Morskim
Laboratorium Rybackim taki sam poziom zatrudnienia osiągnięto po dwóch latach,
a w końcu 1947 roku w Laboratorium pracowały 23 osoby. W grudniu 1957 roku w MIR
pracowało już 166 osób. Tak więc w latach 1947-1957 zatrudnienie w Instytucie wzrosło ponad
siedmiokrotnie! Oceniając to zjawisko nie zapominajmy o połączeniu MLR i MIR w 1949
roku. Wśród 166 osób było 6 samodzielnych i 52 pomocniczych pracowników naukowych
oraz 32 osoby na stanowiskach laboranckich i pomocy technicznej. Resztę stanowił personel
administracyjno-gospodarczy i obsługi oraz załogi statków badawczych.
W styczniu 1958 roku prof. Mańkowski zrezygnował ze stanowiska zastępcy dyrektora
MIR do spraw naukowych, na które dyrektor Fruczek, po uzyskaniu zgody ministra żeglugi
i gospodarki wodnej, powołał prof. Demela, formalnie od 1 lutego. Obejmując tę funkcję
profesor zatrzymał nadal kierownictwo Zakładu Oceanografii, do którego przeszedł teraz
prof. Mańkowski. Obaj kontynuowali swoje dotychczasowe, dodatkowe zajęcia dydaktyczne
na Wydziale Rybackim WSR w Olsztynie.
Najważniejszym wydarzeniem 1958 roku była dla Instytutu wyprawa „Birkuta" na wody
u północno-zachodnich brzegów Afryki i Zatoki Biskajskiej, na które od pewnego czasu zwracano
uwagę w kręgach naszego rybołówstwa dalekomorskiego. W kwietniu 1958 roku w gdyńskim
przedsiębiorstwie połowów kutrowych „Arka" odbyła się narada, na której ustalono, że
należy zorganizować próbną wyprawę tuńczykową na wspomniane wody. „Birkut" był pierwszym
statkiem polskiego rybołówstwa, który na nie wyruszył, opuszczając Gdynię 12 lipca.
Ponieważ kapitan „Birkuta", Henryk Frymer nie miał odpowiednich uprawnień zawodowych
do pływania na tak odległych wodach, statkiem dowodził znany kapitan żeglugi wielkiej marynarki
handlowej, Tadeusz Meissner, mając H. Frymera jako zastępcę. Oprócz załogi na „Birkucie"
znajdowali się - kierownik wyprawy dyrektor Fruczek, prof. Demel, P. Ciszewski,
A. Klimaj, S. Kujawa i M. Szatybełko, ponadto dwaj przedstawiciele przedsiębiorstw połowowych:
Zygmunt Bogusławski z „Dalmoru" i Bogdan liski z „Arki" oraz operator-kamerzysta
Tadeusz Kalwejt z Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi.
Wyprawie wyznaczono trzy zasadnicze cele: rozpoznanie możliwości połowów tuńczyka,
nawiązanie kontaktów z analogicznymi placówkami naukowymi w odwiedzanych portach
oraz zbieranie okazów dla muzeum MIR.
„Birkut" wchodził po drodze do następujących portów: Boulogne sur Mer, Brest,
St. Jean de Luz i Bajonna we Francji, Casablanca i Tanger w Maroku.