Untitled - CEEMaR

86 Lala 1968-1971
przeniósł się do OBRD z Politechniki Gdańskiej, a elektronik Jerzy Rokosz z Ośrodka Badawczego
Marynarki Wojennej w Gdyni. Niekiedy przyjmowano młodych ludzi tuż po studiach,
na przykład Andrzeja Orłowskiego, elektronika ze specjalizacją w zakresie hydroakustyki,
absolwenta Politechniki Gdańskiej.
W omawianym okresie zaczęto przyjmować do MIR elektroników, nie tylko do OBRD,
ale także do zakładów naukowych. Jednym z pierwszych elektroników w Zakładzie Techniki
Rybackiej był Michał Kaczmarek, którego zaangażowano tam już w marcu 1969 roku. Przeniósł
się do Instytutu z Morskiej Obsługi Radiowej Statków w Gdyni.
Praca w OBRD dawała wielu ludziom możliwość bezpłatnej nauki języka angielskiego,
wyjazdów na dłuższe specjalistyczne szkolenia i praktyki w państwach zachodnich oraz perspektywę
pływania na „Profesorze Siedleckim", a więc także możliwość znacznie większych
zarobków niż na lądzie. Te między innymi okoliczności powodowały, że niektórzy uważali
OBRD za uprzywilejowaną niejako część Instytutu, mającą do tego jakby pewną autonomię z
racji organizacyjnego usytuowania OBRD, bezpośredniej współpracy ośrodka z dyrektorem
projektu z ramienia FAO oraz dość silnej osobowości kierownika OBRD dr. Woźniaka. Posądzano
go nawet, że zmierza do uniezależnienia ośrodka od MIR. Echo takich obaw znajdujemy
w jednym z artykułów dyrektora Maja z 1971 roku, którego fragment warto tu przytoczyć.
3 2 7
„Powołanie zakładu o interdyscyplinarnym profilu stworzyło wiele nowych problemów
tak merytorycznych, jak też organizacyjnych. Powstałe w OBRD pracownie naukowe
powtarzają wszystkie podstawowe kierunki badań 8 zakładów* Instytutu. Decyzja o powołaniu
Ośrodka, poza względami wynikającymi z umowy międzynarodowej, spowodowana
była zapewne potrzebą wydzielenia zespołu ludzi w celu opracowania dużego programu
badawczego związanego z budowanym statkiem naukowo-badawczym. Ten słuszny
kierunek został przez niektórych zrozumiany jako początek dezintegracji (podkr. A.R.)
OBRD wobec MIR, wydaje się jednak, że dyskusje prowadzone w ostatnich miesiącach
wyjaśniły te kwestie.
Wyodrębnienie grupy ludzi do pracy nad realizacją określonego programu stwarza
wiele problemów, z których podział naukowców na pływających na statku badawczym i
nie pływających, podział dyscyplin naukowych na rozwijające się na statku badawczym
i rozwijające się na lądzie, należą do najistotniejszych. Nie skorzystano z możliwości
przyjęcia nowej organizacji badań przez Ośrodek. O ile w pozostałych zakładach naukowych
w zasadzie porzucono formę pracowni, o tyle Ośrodek przyjął ją. Może dlatego, że
na razie nie ma jeszcze tam konkretnych tematów badawczych, a tylko prace przygotowawcze.
"
Powracając do sprawy tak znacznego wzrostu zatrudnienia w Instytucie w 1970 roku
trzeba dodać, że następował on także w pionie administracyjnym. Tworzyły go wóczas następujące
działy (w nawiasach nazwiska ich kierowników): Kadr (Karol Czech), Finansowo-Księgowy
(Franciszek Jereczek), Administracyjno-Gospodarczy (Tytus Misiak), Głównego Mechanika
(Juliusz Kędzierski) oraz Inwestycji (Jan Banaszak). W tym ostatnim utworzono w
1970 roku stanowisko zastępcy kierownika i powołano na nie okrętowca Rufina Wasilewskiego,
głównego inżyniera nadzoru budowy statku „Profesor Siedlecki" ze strony MIR.
•Instytut miał w tym czasie 6 zakładów naukowych, mowa tu o wszystkich komórkach organizacyjnych pionu
naukowego.