Untitled - CEEMaR

78 Lala 1965-1967
Rok 1966 rozpoczynał się bardzo istotnym dla MIR wydarzeniem, jakim było przekazanie
Instytutowi od 1 stycznia burtowego trawlera typu B-20 o nazwie „Wieczno". Trawler ten
zbudowano w 1961 roku w Stoczni Komuny Paryskiej w Gdyni (długość całkowita 61,37 m,
silnik o mocy 1375 KM, 802 BRT), dla przedsiębiorstwa „Odra". Nie był to wprawdzie typowy
statek badawczy, jednakże dzięki przystosowaniu do pływania w rejonach zaliczanych do
żeglugi wielkiej, umożliwiał Instytutowi prowadzenie różnego rodzaju prac na odległych obszarach
Atlantyku.
Od 1 lutego 1966 roku MIR miał nowego dyrektora naczelnego. J. Wołka odwołano
z tego stanowiska, prawdopodobnie z powodu zatargu z dyrekcją ZGR. Dla przysłowiowego
otarcia łez mianowano go radcą do spraw rybołówstwa w attachacie morskim ambasady PRL
w Berlinie, gdzie spędził przeszło 4 lata. Jego funkcję w MIR przejął docent dr Teofil Dąbrowski,
zachowując nadal kierownictwo Katedry Technologii Przetwórstwa Rybnego na Wydziale
Rybackim WSR w Olsztynie. W 1939 roku ukończył Wydział Chemiczny Uniwersytetu Stefana
Batorego w Wilnie. Złośliwi odpowiednio komentowali fakt, że habilitował się na podstawie
pracy dotyczącej herbaty. Jedną z jego pierwszych czynności w MIR było wyposażenie
swojego gabinetu w nowe, okazałe jugosłowiańskie meble.
Z innych wydarzeń tego okresu, które warto odnotować, to kolejna narada specjalistów
z MIR, NRD i ZSRR w sprawie „elektrycznego" włoka, zorganizowana w marcu w Gdyni,
udział delegacji MIR w Drugim Międzynarodowym Kongresie Oceanograficznym w Moskwie,
obradującym od 31 maja do 8 czerwca (profesorowie Demel i Mańkowski, doktorzy Wiktor i
Woźniak oraz Z. Ringerowa) i wybranie prof. Cięglewicza na wiceprezydenta ICES na październikowym,
dorocznym posiedzeniu tej organizacji.
Myślę, że warto tu przytoczyć pewne spostrzeżenia prof. Mańkowskiego, zawarte w jego
sprawozdaniu z moskiewskiego kongresu, w którym oprócz przedstawicieli MIR uczestniczyło
jeszcze 9 osób z Polski. 31/
„ (...) pod względem ilości referatów zakwalifikowaliśmy się na czwarte miejsce. Fakt
ten nie powinien jednak zasłaniać nam smutnego stanu badań oceanograficznych
w Polsce. Z tych 28 naszych referatów 26 dotyczyło Bałtyku. Wprawdzie wykazaliśmy
nimi, że pracujemy, że żadne problemy oceanograficzne nie są nam obce, niemniej musimy
sobie jasno powiedzieć, że mimo tych wysiłków w badaniach oceanograficznych
wielkiej skali nie liczymy się na terenie międzynarodowym. Dopóki nie dostaniemy
oceanograficznego statku badawczego i nie włączymy się do ogólnych oceanicznych
badań, niewiele będziemy znaczyli jako naród morski w oceanograficznych naukach
światowych."
Nie można już niestety po tylu latach ustalić, co skłoniło dyrektora MIR do powołania
3 maja 1966 roku zespołu do „nadzoru nad budową statków naukowo-badawczych", którym
kierował R. Langer. Można jedynie domniemywać, że mglista dotychczas perspektywa uzyskania
przez Instytut nowoczesnego, oceanicznego statku badawczego, zaczęła wreszcie przybierać
realne kształty. Do prac w tym zespole powoływano w miarę potrzeby różnych specjalistów
Instytutu, zaangażowanych było przy tym ponad dwadzieścia osób.
Ze spraw kadrowych tego okresu należy wymienić zmianę kierownika Zakładu Techniki
Rybackiej. Pod koniec 1965 roku zrezygnował z tego stanowiska J. Zaucha i dyrektor Instytutu
powołał na nie z dniem 1 stycznia 1966 roku J. Pietkiewicza, zatrudnionego dotychczas
w Zakładzie Ekonomiki.