Untitled - CEEMaR

134 Lata 1986-1990
W październiku 1986 roku Rada Państwa nadała doc. Draganikowi tytuł profesora.
W dniu 6 stycznia 1986 roku zmarł Andrzej Stanek. Od 1971 roku byłjuż emerytem, ale
nadal pracował na pół etatu jako laborant w Zakładzie Rybołówstwa Bałtyckiego, prawie do
ostatnich miesięcy życia.
Doc. Jan Elwertowski zmarł 10 kwietnia 1986 roku. Po powrocie z Afryki pracował
w Zakładzie Rybołówstwa Bałtyckiego.
W końcu 1986 roku MIR zatrudniał 445 osób.
Powróćmy do wspomnianego rejsu „Profesora Siedleckiego". Statek, dowodzony przez
kpt. Z. Ossowskiego, wyszedł 16 września 1986 roku na wyprawę antarktyczną, zorganizowaną
przez Instytut Ekologii PAN z udziałem MIR. Na podstawie odpowiednich międzynarodowych
porozumień uczestniczyli w niej Hiszpanie współpracujący z PAN i Amerykanie współpracujący
z MIR (w ich ekipie był Anglik i Szwed). Kierownictwo naukowe wyprawy sprawował
prof. Rakusa-Suszczewski, doc. Sosiński z MIR był jego zastępcą i zarazem przedstawicielem
armatora statku. W drodze na Morze Scotia zatrzymano się 23 września w Vigo, zaokrętowano
trzech Hiszpanów, a prof. Romuald Klekowski z PAN zszedł na ląd. Zaopatrzenie
uzupełniono 14 października w Montevideo i po opuszczeniu tego portu rozpoczęto badania.
W dniu 18 listopada wyokrętowano ekipę PAN na stację Arctowskiego. Pierwszy etap badań
zakończono 23 listopada zawinięciem do Punta Arenas w Chile, gdzie zaokrętowano ekipę
amerykańską i omówiono z przybyłym tam z USA dr. Shermanem (patrz str. 96) zadania
i warunki i jej pracy. Rozpoczęto drugi etap badań, w czasie którego zachodzono do Grytviken
na Południowej Georgii, aby wyokrętować Anglika z amerykańskiej ekipy. W końcu grudnia w
Punta Arenas nastąpiła wymiana amerykańskiej ekipy i kończył się ten etap prac. Pierwszego
stycznia 1987 roku przy stacji Arctowskiego zaokrętowano ekipę PAN, która zeszła tam ze
statku 18 listopada. Po zakończeniu trzeciego etapu badań udano się do Punta Arenas celem
dokonania kolejnej wymiany ekipy amerykańskiej i wyokrętowania ekipy PAN. Po zejściu
ze statku prof. Rakusy-Suszczewskiego kierownictwo naukowe rejsu przejął 25 stycznia
doc. Sosiński. W czwartym, ostatnim etapie wyprawy Amerykanie prowadzili badania pingwinów
i ssaków morskich na krach lodowych i na lądzie, udając się tam na pontonach. Dwóch
Amerykanów wysadzono na dwa tygodnie na wysepkę Seal koło wyspy Elephant. W dniu
6 lutego wizytowano amerykańską stację badawczą imienia Palmera. Badania zakończono
21 lutego i udano się raz jeszcze do Punta Arenas, aby wyokrętować Amerykanów i pobrać
zaopatrzenie, a następnie ruszyć w drogę do kraju. Do Gdyni powrócono 1 kwietnia 1987 roku.
Była to jedna z najtrudniejszych antarktycznych wypraw „Profesora Siedleckiego". Nie tyle ze
względu na duże zalodzenie w południowej części Morza Scotia, ile z uwagi na złożoność
zadań badawczych, które wymagały sprawnej organizacji i koordynacji wszystkich działań.
Badania prowadziły trzy ekipy - PAN, MIR i Amerykanie - realizujące trzy różne programy;
PAN - program BIOMASS III, MIR - biologiczno-zwiadowczy i Amerykanie - program
AMLR (Antarctic Marine Living Resources - morskie żywe zasoby Antarktyki). W raporcie
z wykonania zadań tej wyprawy, opracowanym dla potrzeb MIR pod kierunkiem doc. Sosińskiego,
stwierdzono, że,, uciążliwością w realizowaniu programów były nie w pełni sprecyzowane
formy współpracy."
Tak oto dotarliśmy, czy raczej „dopłynęli" do wydarzeń 1987 roku. Zanim przejdziemy
do tych, które miały miejsce na lądzie i zasługują na odnotowanie, trzeba jeszcze nieco miejsca
poświęcić dwóm rejsom dużych statków badawczych Instytutu, a zwłaszcza „Wieczna", niezbyt
często wspominanego na stronach tej publikacji. W dniu 7 maja 1987 roku trawler ten,
dowodzony przez kpt. Jerzego Chrzczonowicza, opuścił Gdynię, udając się na północno-za-