Untitled - CEEMaR

Lala 1973-1981 105
Odwiedzano znajdujące się tam stacje badawcze Chile, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej
Brytanii i Związku Radzieckiego, parokrotnie zawijano do opuszczonej bazy wielorybniczej
Grytviken na Południowej Georgii, gdzie spotykano radziecki statek badawczy „Akademik
Knipowicz" i pobierano wodę z lodowca. Już podczas pierwszego spotkania z „Akademikiem
Knipowiczem" nastąpiła wymiana naukowców. Przesiadło się na niego dwóch ichtiologów
z „Profesora Siedleckiego" - T. Linkowski z MIR i dr Maciej Rembiszewski z Instytutu Zoologii
PAN. W ciągu kilku dni uczestniczyli w radzieckich badaniach ichtiologicznych na szelfie
Południowej Georgii. W tym samym czasie paru Rosjan różnych specjalności pracowało
na „Profesorze Siedleckim". Innym razem trzech technologów z „Profesora Siedleckiego" -
B. Bieniecki, W. Kołodziejski i Jan Pielichowski - przebywało parę dni na „Akademiku Knipowiczu."
W przedostatnim dniu marca dokonano ostatnich połowów kryli w rejonie Południowej
Georgii, po czym udano się do Montevideo, gdzie od 7 do 9 kwietnia pobierano zaopatrzenie.
Po drodze do kraju zawijano do Las Palmas po paliwo i prowiant. Powrócono do Gdyni
7 maja.
Jednym z ważnych osiągnięć tej wyprawy, którego nie przewidywano podczas jej organizowania,
było zlokalizowanie wydajnych łowisk ryb (georgianek, kergulen, nototenii, szczękaczy),
eksploatowanych później wiele lat przez polskie statki rybackie.
W dniu 20 maja 1976 roku kierownictwo pierwszej polskiej morskiej ekspedycji antarktycznej
przyjął w sejmie pierwszy sekretarz KC PZPR E. Gierek i premier P. Jaroszewicz.
Od 2 do 12 czerwca 1976 roku „Profesor Siedlecki", dowodzony tym razem przez kpt.
Ludwiga, odbył rejs po Bałtyku. Ekipa naukowa pod kierunkiem dr. Ziembo dokonywała pomiarowych
zaciągów czterościennymi włokami na Głębi Gdańskiej, wykorzystując wieloczujnikowy
układ pomiarowy. Podobny charakter miał kolejny rejs „Profesora Siedleckiego", trwający
od 19 czerwca do 1 sierpnia 1976 roku. Statkiem dowodził kpt. Babiak, kierownikiem
ekipy naukowej był Stefan Richert z Zakładu Techniki Rybackiej, absolwent Wydziału Rybackiego
WSR w Olsztynie, pracujący w MIR od listopada 1967 roku. Rejs ten zorganizowano w
ramach porozumienia rybackiego z lipca 1962 roku i oprócz Polaków brali w nim udział dwaj
specjaliści z NRD, dwaj Rosjanie oraz reprezentujący stronę bułgarską Kazimierz Majewski,
absolwent Mosrybwtuza, pracownik MIR w latach 1966-1971. Ożeniwszy się z Bułgarką wyjechał
do jej ojczyzny. Głównym celem rejsu było przeprowadzenie prób połowowych i pomiarów
wielkogabarytowych włoków pelagicznych, dostarczonych przez każdą z ekip narodowych
- w sumie 8 włoków. Pierwszych zaciągów dokonano na Morzu Północnym, w drodze
do rejonu badań na północ od wysp Kanaryjskich. Prace prowadzono tam od końca czerwca do
22 lipca. W drodze powrotnej do kraju dokonywano jeszcze zaciągów na Zatoce Biskajskiej,
w kanale La Manche, na Morzu Północnym i wodach Skagerraku. Wyniki uzyskane podczas
tych badań posłużyły do ulepszania konstrukcji dużych włoków pelagicznych. Włoki o heksagonalnych
oczkach, jakie Rosjanie dostarczyli wtedy na „Profesora Siedleckiego", stanowiły
interesującą nowość dla specjalistów z pozostałych krajów, w tym także dla Polaków.
Po remoncie, w dniu 15 grudnia 1976 roku „Profesor Siedlecki" wyruszył na drugą antarktyczną
ekspedycję morską, w której uczestniczyły także przemysłowe trawlery: „Gemini"
z przedsiębiorstwa „Dalmor", „Manta" i „Tazar" z „Odry" oraz „Rekin" z przedsiębiorstwa
połowów dalekomorskich „Gryf w Szczecinie. O przebiegu tego rejsu „Profesora Siedleckiego"
- z pominięciem pozostałych statków - będzie mowa nieco dalej.
W końcu maja 1976 roku MIR rozpoczął udany eksperyment chowu tęczowego pstrąga
w dużych pływających sadzach (szkielet metalowy, obciągnięty tkaniną sieciową) umieszczo-