Attention! Your ePaper is waiting for publication!
By publishing your document, the content will be optimally indexed by Google via AI and sorted into the right category for over 500 million ePaper readers on YUMPU.
This will ensure high visibility and many readers!
«Τα λέμε, λοιπόν», είπε ο Ντάντλι.«Γεια σου, Νταντ!»«Αύριο, Μεγάλε!»Ο Χάρι περίμενε <strong>να</strong> φύγουν οι υπόλοιποι πριν ξεκινήσει πάλι. Ότανέσβησαν οι φωνές <strong>το</strong>υς,έστριψε στην <strong>Η</strong>μισέληνο της Μανόλιας επιταχύνοντας <strong>το</strong> βήμα <strong>το</strong>υ καιλίγες στιγμές αργότεραπρόφτασε <strong>το</strong>ν Ντάντλι, που πήγαινε με <strong>το</strong> πάσο <strong>το</strong>υ σιγοτραγουδώνταςφάλτσα.«Ει, Μεγάλε!»Ο Ντάντλι γύρισε. «Α», μούγκρισε ενοχλημένος. «Εσύ είσαι;»«Από πότε έγινες Μεγάλος;» ρώτησε ο Χάρι.«Κόφ' <strong>το</strong>», γρύλισε εκείνος και συνέχισε <strong>το</strong> δρόμο <strong>το</strong>υ.«Ωραίο όνομα», χαμογέλασε ο Χάρι συν<strong>το</strong>νίζοντας <strong>το</strong> βήμα <strong>το</strong>υ με <strong>το</strong>υξαδέλφου <strong>το</strong>υ. «Αλλά γιαμέ<strong>να</strong> θα είσαι πάντα "ο Ντίντι <strong>το</strong>ΖουΖουνάκι" μου».«Είπα ΚΟΦ' ΤΟ!» νευρίασε ο Ντάντλι κι έσφιξε τις χοντρές γροθιές<strong>το</strong>υ.«Δεν ξέρουν οι φίλοι σου πώς σε φωνάΖει η μαμά σου;»«Βούλωσε <strong>το</strong> επιτέλους».«Σ' εκείνη δε λες <strong>να</strong> <strong>το</strong> βουλώσει. Τι λες για <strong>το</strong> "ΤζουτΖούκο μου"και <strong>το</strong> "Ντιντικάκι μου", μουεπιτρέπεις <strong>να</strong> τα χρησιμοποιώ;»Ο Ντάντλι δεν αποκρίθηκε. <strong>Η</strong> προσπάθεια <strong>να</strong> συγκρατηθεί για <strong>να</strong> μηχτυπήσει <strong>το</strong>ν Χάριαπορροφούσε όλο <strong>το</strong>υ <strong>το</strong>ν αυ<strong>το</strong>έλεγχο.«Λοιπόν, ποιον δείραμε απόψε;» ρώτησε ο Χάρι και <strong>το</strong> χαμόγελοχάθηκε από τα χείλη <strong>το</strong>υ. «Πάλικά<strong>να</strong> δεκάχρονο παιδάκι; Ξέρω τι έκανες <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν Μαρκ Έβανς προχθές <strong>το</strong>βράδυ...»«Πήγαινε γυρεύοντας», γρύλισε ο Ντάντλι.«Τι μου λες;»«Μου μίλησε με αυθάδεια».«Σοβαρά; Πάντως, αν σου είπε ότι είσαι σαν γουρούνι πουεκπαιδεύτηκε <strong>να</strong> περπατά στα πίσωπόδια <strong>το</strong>υ, αυτό δεν εί<strong>να</strong>ι αυθά-δεια. Εί<strong>να</strong>ι η αλήθεια».Έ<strong>να</strong>ς μυς πετάρισε <strong>σ<strong>το</strong></strong> πιγούνι <strong>το</strong>υ Ντάντλι. Ο Χάρι αισθάνθηκεαπέραντη ικανοποίηση πουκατάφερε <strong>να</strong> <strong>το</strong>ν εξοργίσει τόσο πολύ. Ένιωθε σαν <strong>να</strong> μετάγγίΖε <strong>το</strong>θυμό <strong>το</strong>υ <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν ξάδελφο <strong>το</strong>υ,<strong>το</strong>ν μόνο που είχε για <strong>να</strong> ξεσπάσει.Έστριψαν δεξιά, <strong>σ<strong>το</strong></strong> σοκάκι όπου ο Χάρι είχε πρω<strong>το</strong>δεί<strong>το</strong>ν Σείριο απόεδώ έκοβες δρόμο κιέβγαινες κατευθείαν από την <strong>Η</strong>μισέληνο της Μανόλιας στην οδόΓλυσί<strong>να</strong>ς. Ήταν έρημο και πολύπιο σκοτεινό από <strong>το</strong>υς δυο προηγούμενους δρόμους που συνέδεε, γιατίδεν υπήρχε δημοτικόςφωτισμός. Τα βήματα <strong>το</strong>υς πνίγηκαν ανάμεσα <strong>σ<strong>το</strong></strong>υς <strong>το</strong>ίχους των γκαράζπου υπήρχαν από τημια πλευρά κι έ<strong>να</strong>ν ψηλό φράχτη από την άλλη.Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.
«Τα λέμε, λοιπόν», είπε ο Ντάντλι.«Γεια σου, Νταντ!»«Αύριο, Μεγάλε!»Ο Χάρι περίμενε <strong>να</strong> φύγουν οι υπόλοιποι πριν ξεκινήσει πάλι. Ότανέσβησαν οι φωνές <strong>το</strong>υς,έστριψε στην <strong>Η</strong>μισέληνο της Μανόλιας επιταχύνοντας <strong>το</strong> βήμα <strong>το</strong>υ καιλίγες στιγμές αργότεραπρόφτασε <strong>το</strong>ν Ντάντλι, που πήγαινε με <strong>το</strong> πάσο <strong>το</strong>υ σιγοτραγουδώνταςφάλτσα.«Ει, Μεγάλε!»Ο Ντάντλι γύρισε. «Α», μούγκρισε ενοχλημένος. «Εσύ είσαι;»«Από πότε έγινες Μεγάλος;» ρώτησε ο Χάρι.«Κόφ' <strong>το</strong>», γρύλισε εκείνος και συνέχισε <strong>το</strong> δρόμο <strong>το</strong>υ.«Ωραίο όνομα», χαμογέλασε ο Χάρι συν<strong>το</strong>νίζοντας <strong>το</strong> βήμα <strong>το</strong>υ με <strong>το</strong>υξαδέλφου <strong>το</strong>υ. «Αλλά γιαμέ<strong>να</strong> θα είσαι πάντα "ο Ντίντι <strong>το</strong>ΖουΖουνάκι" μου».«Είπα ΚΟΦ' ΤΟ!» νευρίασε ο Ντάντλι κι έσφιξε τις χοντρές γροθιές<strong>το</strong>υ.«Δεν ξέρουν οι φίλοι σου πώς σε φωνάΖει η μαμά σου;»«Βούλωσε <strong>το</strong> επιτέλους».«Σ' εκείνη δε λες <strong>να</strong> <strong>το</strong> βουλώσει. Τι λες για <strong>το</strong> "ΤζουτΖούκο μου"και <strong>το</strong> "Ντιντικάκι μου", μουεπιτρέπεις <strong>να</strong> τα χρησιμοποιώ;»Ο Ντάντλι δεν αποκρίθηκε. <strong>Η</strong> προσπάθεια <strong>να</strong> συγκρατηθεί για <strong>να</strong> μηχτυπήσει <strong>το</strong>ν Χάριαπορροφούσε όλο <strong>το</strong>υ <strong>το</strong>ν αυ<strong>το</strong>έλεγχο.«Λοιπόν, ποιον δείραμε απόψε;» ρώτησε ο Χάρι και <strong>το</strong> χαμόγελοχάθηκε από τα χείλη <strong>το</strong>υ. «Πάλικά<strong>να</strong> δεκάχρονο παιδάκι; Ξέρω τι έκανες <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν Μαρκ Έβανς προχθές <strong>το</strong>βράδυ...»«Πήγαινε γυρεύοντας», γρύλισε ο Ντάντλι.«Τι μου λες;»«Μου μίλησε με αυθάδεια».«Σοβαρά; Πάντως, αν σου είπε ότι είσαι σαν γουρούνι πουεκπαιδεύτηκε <strong>να</strong> περπατά στα πίσωπόδια <strong>το</strong>υ, αυτό δεν εί<strong>να</strong>ι αυθά-δεια. Εί<strong>να</strong>ι η αλήθεια».Έ<strong>να</strong>ς μυς πετάρισε <strong>σ<strong>το</strong></strong> πιγούνι <strong>το</strong>υ Ντάντλι. Ο Χάρι αισθάνθηκεαπέραντη ικανοποίηση πουκατάφερε <strong>να</strong> <strong>το</strong>ν εξοργίσει τόσο πολύ. Ένιωθε σαν <strong>να</strong> μετάγγίΖε <strong>το</strong>θυμό <strong>το</strong>υ <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν ξάδελφο <strong>το</strong>υ,<strong>το</strong>ν μόνο που είχε για <strong>να</strong> ξεσπάσει.Έστριψαν δεξιά, <strong>σ<strong>το</strong></strong> σοκάκι όπου ο Χάρι είχε πρω<strong>το</strong>δεί<strong>το</strong>ν Σείριο απόεδώ έκοβες δρόμο κιέβγαινες κατευθείαν από την <strong>Η</strong>μισέληνο της Μανόλιας στην οδόΓλυσί<strong>να</strong>ς. Ήταν έρημο και πολύπιο σκοτεινό από <strong>το</strong>υς δυο προηγούμενους δρόμους που συνέδεε, γιατίδεν υπήρχε δημοτικόςφωτισμός. Τα βήματα <strong>το</strong>υς πνίγηκαν ανάμεσα <strong>σ<strong>το</strong></strong>υς <strong>το</strong>ίχους των γκαράζπου υπήρχαν από τημια πλευρά κι έ<strong>να</strong>ν ψηλό φράχτη από την άλλη.Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.
Change language