Η Τζοαν ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1965. Άρχισε να ...

«Εκεί, φυσικά», είπε το κορίτσι δείχνοντας τα σκοτεινά δέντρα.«Έπρεπε να είναι κρυμμένο σ' έναμέρος όπου δε θα το έβρισκαν κατά τύχη οι μαθητές, σωστά;»«Φυσικά», συμφώνησε η Άμπριτζ αν και ακουγόταν τώρα κάπωςφοβισμένη. «Φυσικά... πολύκαλά, λοιπόν... εσείς οι δυο μείνετε μπροστά μου».«Αφού θα πηγαίνουμε πρώτοι, δε μας δίνετε το ραβδί σας;» της είπεο Χάρι.«Δεν το νομίσω, κύριε Πότερ», είπε γλυκά η Άμπριτζ κεντρίΖΟ-ντάςτον στην πλάτη με το ραβδίτης. «Λυπάμαι, αλλά για το υπουργείο η Ζωή μου έχει μεγαλύτερηαξία από τη δική σας».Καθώς έφταναν στη δροσερή σκιά των πρώτων δέντρων, ο Χάριπροσπάθησε να κοιτάξει σταμάτια την Ερμιόνη το να μπουν χωρίς ραβδιά στο δάσος ήταν, κατά τηγνώμη του, η μεγαλύτερηαπερισκεψία που έκαναν εκείνο το απόγευμα. Η φίλη του όμως έριξεμια περιφρονητική ματιά στηδιευθύντρια και προχώρησε αποφασιστικά μέσα στα δέντρα, βαδίζονταςτόσο γρήγορα ώστε ηΆμπριτζ, που είχε πολύ πιο κοντά πόδια, να δυσκολεύεται να τηνπροφτάσει.«Είναι μακριά ακόμη;» ρώτησε η Άμπριτζ όταν σκίστηκε ο μανδύας τηςσε κάτι βάτα.«Α, ναι», είπε η Ερμιόνη, «ναι, είναι πολύ καλά κρυμμένο».Η απορία του Χάρι έγινε ακόμη πιο μεγάλη, όταν είδε την Ερμιόνη ναμην ακολουθεί το μονοπάτιαπό το οποίο επισκέφτηκαν τον Γκράουπ, αλλά να παίρνει εκείνο πουτον οδήγησε πριν από τρίαχρόνια στη φωλιά του τερατώδους Αραγκόγκ. Η κοπέλα δεν ήτανμαΖίτου εκείνη τη φορά σίγουραδεν είχε ιδέα για τους κινδύνους που καραδοκούσαν στο τέρμα αυτούτου μονοπατιού.«Είσαι... είσαι σίγουρη πως πήραμε το σωστό δρόμο;» τη ρώτησε μενόημα.«Ω, ναι», είπε με ατσάλινη φωνή, κάνοντας φοβερό —και εντελώςπεριττό— θόρυβο καθώςπερνούσε ανάμεσα από κάτι χαμό-687δέντρα. Πίσω τους, η Άμπριτζ σκόνταψε σε ένα πεσμένο δεντράκι.Κανένας τους δε σταμάτησενα τη Βοηθήσει να σηκωθεί. Η Ερμιόνη συνέχισε το δρόμο τηςφωνάΖοντας δυνατά προς ταπίσω: «Είναι λίγο πιο μέσα!»«Μη φωνάΖεις, Ερμιόνη», μουρμούρισε ο Χάρι τρέχοντας να τηνπρολάβει, «θα μας ακούσουν τίποτα...»«Αυτό θέλω κι εγώ, να μας ακούσουν», του απάντησε σιγανά εκείνη,καθώς έτρεχε ξοπίσω τουςη Άμπριτζ. «θα δεις...»Περπάτησαν κάμποση ώρα κι έφτασαν γι' άλλη μια φορά τόσο βαθιά στοΑπαγορευμένο Δάσος,Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.