Attention! Your ePaper is waiting for publication!
By publishing your document, the content will be optimally indexed by Google via AI and sorted into the right category for over 500 million ePaper readers on YUMPU.
This will ensure high visibility and many readers!
παράθυρο <strong>σ<strong>το</strong></strong> ταβάνι... μάλιστα, αν δεν <strong>το</strong>ν γελούσαν τα μάτια <strong>το</strong>υ,ήταν η μεγάλητραπεζαρία<strong>το</strong>υ «Χόγκουαρτς».<strong>Η</strong> ανάσα <strong>το</strong>υ θόλωνε την επιφάνεια των σκέψεων <strong>το</strong>υ Σνέιπ... <strong>το</strong> μυαλό<strong>το</strong>υ μούδιασε... θα ήταντρέλα <strong>να</strong> υποχωρήσει <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν πειρασμό... έτρεμε σύγκορμος... ο Σνέιπμπορούσε <strong>να</strong> επιστρέψειανά πάσα στιγμή... αλλά στη σκέψη <strong>το</strong>υ θυμού της Τσο και της χλεύης<strong>το</strong>υ Μαλφόι, <strong>το</strong>ν κυρίευσεμια απερίσκεπτη τόλμη.585Πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε με <strong>το</strong> κεφάλι στην επιφάνεια τωνσκέψεων <strong>το</strong>υ Σνέιπ. Ευθύς<strong>το</strong> πάτωμα <strong>το</strong>υ γραφείου κλυδωνίστηκε αδειαΖοντάς <strong>το</strong>ν μες στηνκιβωτό...Έπεφτε σε έ<strong>να</strong> παγερό κενό... στροβιλιΖόταν με ορμή... καιμετά...Στεκόταν καταμεσής της τραπεΖαρίας, μα τα τέσσερα τραπέΖιατων κοιτώνων είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση <strong>το</strong>υς υπήρχαν καμιάεκα<strong>το</strong>στή θρανία, που έβλεπανόλα προς την ίδια κατεύθυνση. Σε καθέ<strong>να</strong> απ' αυτά καθόταν έ<strong>να</strong>ςμαθητής που έγραφεσκυμμένος στην περγαμηνή <strong>το</strong>υ. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν <strong>το</strong>θρόισμα που έκα<strong>να</strong>ν οιπένες και <strong>το</strong> τρίξιμο της περγαμηνής όταν έσιαχνε κάποιος <strong>το</strong> γραπτό<strong>το</strong>υ. Ήταν προφανές πωςέγραφαν διαγώνισμα.Οι αχτίδες <strong>το</strong>υ ήλιου ξεχύνονταν από τα ψηλά παράθυρα κι έλουΖαν τασκυμμέ<strong>να</strong> κεφάλια τωνπαιδιών, που έλαμπαν <strong>σ<strong>το</strong></strong> φως μελαχρινά, κοκκινομάλλικα και ξανθά.Ο Χάρι κοίταξε ολόγυρα.Κάπου εδώ πρέπει <strong>να</strong> ήταν ο Σνέιπ... δική <strong>το</strong>υ ήταν η ανάμνηση...Να <strong>το</strong>ς, <strong>σ<strong>το</strong></strong> θρανίο πίσω ακριβώς από <strong>το</strong>ν Χάρι. Ο Χάρι <strong>το</strong>νπεριεργάστηκε. <strong>Η</strong> όψη <strong>το</strong>υ έφηβουΣνέιπ ήταν χλομή και ασθενική, σαν φυτό που μεγάλωνε <strong>σ<strong>το</strong></strong> σκοτάδι.Τα μαλλιά <strong>το</strong>υ ήταν ίσια καιλιγδωμέ<strong>να</strong> είχε σκύψει τόσο πολύ <strong>σ<strong>το</strong></strong> θρανίο, που η γαμψή μύτη <strong>το</strong>υάγγίΖε σχεδόν <strong>το</strong> γραπτό<strong>το</strong>υ. Ο Χάρι στάθηκε πίσω <strong>το</strong>υ και διάβασε την επικεφαλίδα <strong>το</strong>υδιαγωνίσμα<strong>το</strong>ς: ΑΜΥΝΑΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΤΕΧΝΩΝ - ΚΟΙΝΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΜΑΓΕΙΑΣ.Επομένως ο Σνέιπ ήταν δεκαπέντε-δεκαέξι χρόνων, στην ίδια πάνωκάτωηλικία με <strong>το</strong>ν Χάρι. Τοχέρι <strong>το</strong>υ «πε<strong>το</strong>ύσε» στη μακρόστενη περγαμηνή είχε γράψει<strong>το</strong>υλάχι<strong>σ<strong>το</strong></strong>ν τριάντα αράδες παραπάνωαπό <strong>το</strong>υς διπλανούς <strong>το</strong>υ κι ας ήταν μικρά και στριμωγμέ<strong>να</strong> ταγράμματα <strong>το</strong>υ.«Έχετε άλλα πέντε λεπτά!»Ο Χάρι α<strong>να</strong>πήδησε ΣΤΟ άκουσμα της φωνής. Γύρισε και είδε σε μικρήαπόσταση την κορφή <strong>το</strong>υCreated with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.
κι έπειτα <strong>το</strong>ν ακοΛούθησε.Ο Χάρι, τρέμοντας από θυμό, έβαΛε στην τσέπη <strong>το</strong> ραβδί <strong>το</strong>υ κιε<strong>το</strong>ιμάστηκε <strong>να</strong> φύγει.ΤουΛάχι<strong>σ<strong>το</strong></strong>ν είχε ακόμη έ<strong>να</strong> εικοσιτετράωρο για εξάσκηση κανονικάέπρεπε <strong>να</strong> χαίρεται που τηγλίτωσε <strong>σ<strong>το</strong></strong> παρά τρίχα, αλΛά δεν μπορούσε <strong>να</strong> χωνέψει ότι ο ΜαΛφόιθα διέδιδε σε ΟΛο <strong>το</strong>σχοΛείο πως χρειαΖόταν φροντιστήριο στα φίΛτρα.Είχε φτάσει στην πόρτα <strong>το</strong>υ γραφείου όταν την είδε: μια κηΛίδα584φωτός τρεμόφεγγε χορεύοντας <strong>σ<strong>το</strong></strong> κούφωμα της πόρτας. Κον<strong>το</strong>στάθηκεκαι την κοίταξε κάτι <strong>το</strong>υέφερνε <strong>σ<strong>το</strong></strong> νου... Κι ύστερα θυμήθηκε: έμοιαΖε με τις κηλίδες φωτόςπου είχε δει <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν ύπνο <strong>το</strong>υ<strong>το</strong> προηγούμενο Βράδυ, στη δεύτερη αίθουσα που διέσχισε <strong>σ<strong>το</strong></strong> ΤμήμαΜυστηρίων.Γύρισε <strong>να</strong> δει. Το φως ερχόταν από την κιβωτό των <strong>σ<strong>το</strong></strong>χασμών πουΒρισκόταν πάνω <strong>σ<strong>το</strong></strong>γραφείο. Το ασημόλευκο περιεχόμενο της στροβιλιΖόταν αργά: οισκέψεις <strong>το</strong>υ Σνέιπ... όσαεκείνος δεν ήθελε <strong>να</strong> δει ο Χάρι, αν έκαμπτε συμπτωματικά τιςαντιστάσεις <strong>το</strong>υ...Το αγόρι κοίταξε την κιβωτό κυριευμένο από περιέργεια... Τι ήτα<strong>να</strong>υτό που ήθελε τόσο πολύ <strong>να</strong><strong>το</strong>υ κρύψει ο Σνέιπ;Οι φωτεινές ασημιές κηλίδες χόρευαν <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν <strong>το</strong>ίχο... Ο Χάρι έκανε δύοβήματα προς <strong>το</strong> γραφείο,ενώ <strong>το</strong> μυαλό <strong>το</strong>υ δούλευε πυρετωδώς. Μήπως αυτό που <strong>το</strong>υ έκρυβε οΣνέιπ ήταν πληροφορίεςγια <strong>το</strong> Τμήμα Μυστηρίων;Έριξε πίσω <strong>το</strong>υ μια κλεφτή ματιά ενώ η καρδιά <strong>το</strong>υ χτυπούσε σαντρελή <strong>σ<strong>το</strong></strong> στήθος <strong>το</strong>υ. Πόσηώρα θα έκανε ο Σνέιπ <strong>να</strong> βγάλει <strong>το</strong>ν Μόνταγκ από τη λεκάνη της<strong>το</strong>υαλέτας; Έπειτα θα γύριΖε κατευθείαν<strong>σ<strong>το</strong></strong> γραφείο <strong>το</strong>υ ή θα <strong>το</strong>ν συνόδευε <strong>σ<strong>το</strong></strong> α<strong>να</strong>ρρωτήριο;Σίγουρα <strong>το</strong> δεύτερο... Ο Μόνταγκήταν αρχηγός της ομάδας <strong>το</strong>υ Σλίθεριν κι ο Σνέιπ θα ήθελε <strong>να</strong>βεβαιωθεί πως εί<strong>να</strong>ι καλά στηνυγεία <strong>το</strong>υ.Ο Χάρι κάλυψε την υπόλοιπη απόσταση που <strong>το</strong>ν χώριΖε από την κιβωτότων <strong>σ<strong>το</strong></strong>χασμών κιέσκυψε <strong>να</strong> δει τα βάθη της. Κον<strong>το</strong>στάθηκε λίγο, αφουγκράστηκε γύρω<strong>το</strong>υ κι ύστερα έβγαλε πάλι<strong>το</strong> ραβδί <strong>το</strong>υ. Σ<strong>το</strong> γραφείο και <strong>το</strong> διάδρομο επικρα<strong>το</strong>ύσε απόλυτηησυχία. Χτύπησε ανάλαφρα μετη μύτη <strong>το</strong>υ ραβδιού <strong>το</strong>υ <strong>το</strong> περιεχόμενο της μικρής λεκάνης.<strong>Η</strong> ασημόχρωμη ουσία άρχισε <strong>να</strong> στροβιλίζεται με ταχύτητα. Ο Χάριέσκυψε πάνω της και είδε ότιείχε γίνει διάφανη. Έβλεπε γι' άλλη μια φορά έ<strong>να</strong> δωμάτιο σαν <strong>να</strong> <strong>το</strong>κοίταΖε από έ<strong>να</strong> στρογγυλόCreated with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.
παράθυρο <strong>σ<strong>το</strong></strong> ταβάνι... μάλιστα, αν δεν <strong>το</strong>ν γελούσαν τα μάτια <strong>το</strong>υ,ήταν η μεγάλητραπεζαρία<strong>το</strong>υ «Χόγκουαρτς».<strong>Η</strong> ανάσα <strong>το</strong>υ θόλωνε την επιφάνεια των σκέψεων <strong>το</strong>υ Σνέιπ... <strong>το</strong> μυαλό<strong>το</strong>υ μούδιασε... θα ήταντρέλα <strong>να</strong> υποχωρήσει <strong>σ<strong>το</strong></strong>ν πειρασμό... έτρεμε σύγκορμος... ο Σνέιπμπορούσε <strong>να</strong> επιστρέψειανά πάσα στιγμή... αλλά στη σκέψη <strong>το</strong>υ θυμού της Τσο και της χλεύης<strong>το</strong>υ Μαλφόι, <strong>το</strong>ν κυρίευσεμια απερίσκεπτη τόλμη.585Πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε με <strong>το</strong> κεφάλι στην επιφάνεια τωνσκέψεων <strong>το</strong>υ Σνέιπ. Ευθύς<strong>το</strong> πάτωμα <strong>το</strong>υ γραφείου κλυδωνίστηκε αδειαΖοντάς <strong>το</strong>ν μες στηνκιβωτό...Έπεφτε σε έ<strong>να</strong> παγερό κενό... στροβιλιΖόταν με ορμή... καιμετά...Στεκόταν καταμεσής της τραπεΖαρίας, μα τα τέσσερα τραπέΖιατων κοιτώνων είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση <strong>το</strong>υς υπήρχαν καμιάεκα<strong>το</strong>στή θρανία, που έβλεπανόλα προς την ίδια κατεύθυνση. Σε καθέ<strong>να</strong> απ' αυτά καθόταν έ<strong>να</strong>ςμαθητής που έγραφεσκυμμένος στην περγαμηνή <strong>το</strong>υ. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν <strong>το</strong>θρόισμα που έκα<strong>να</strong>ν οιπένες και <strong>το</strong> τρίξιμο της περγαμηνής όταν έσιαχνε κάποιος <strong>το</strong> γραπτό<strong>το</strong>υ. Ήταν προφανές πωςέγραφαν διαγώνισμα.Οι αχτίδες <strong>το</strong>υ ήλιου ξεχύνονταν από τα ψηλά παράθυρα κι έλουΖαν τασκυμμέ<strong>να</strong> κεφάλια τωνπαιδιών, που έλαμπαν <strong>σ<strong>το</strong></strong> φως μελαχρινά, κοκκινομάλλικα και ξανθά.Ο Χάρι κοίταξε ολόγυρα.Κάπου εδώ πρέπει <strong>να</strong> ήταν ο Σνέιπ... δική <strong>το</strong>υ ήταν η ανάμνηση...Να <strong>το</strong>ς, <strong>σ<strong>το</strong></strong> θρανίο πίσω ακριβώς από <strong>το</strong>ν Χάρι. Ο Χάρι <strong>το</strong>νπεριεργάστηκε. <strong>Η</strong> όψη <strong>το</strong>υ έφηβουΣνέιπ ήταν χλομή και ασθενική, σαν φυτό που μεγάλωνε <strong>σ<strong>το</strong></strong> σκοτάδι.Τα μαλλιά <strong>το</strong>υ ήταν ίσια καιλιγδωμέ<strong>να</strong> είχε σκύψει τόσο πολύ <strong>σ<strong>το</strong></strong> θρανίο, που η γαμψή μύτη <strong>το</strong>υάγγίΖε σχεδόν <strong>το</strong> γραπτό<strong>το</strong>υ. Ο Χάρι στάθηκε πίσω <strong>το</strong>υ και διάβασε την επικεφαλίδα <strong>το</strong>υδιαγωνίσμα<strong>το</strong>ς: ΑΜΥΝΑΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΤΕΧΝΩΝ - ΚΟΙΝΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΜΑΓΕΙΑΣ.Επομένως ο Σνέιπ ήταν δεκαπέντε-δεκαέξι χρόνων, στην ίδια πάνωκάτωηλικία με <strong>το</strong>ν Χάρι. Τοχέρι <strong>το</strong>υ «πε<strong>το</strong>ύσε» στη μακρόστενη περγαμηνή είχε γράψει<strong>το</strong>υλάχι<strong>σ<strong>το</strong></strong>ν τριάντα αράδες παραπάνωαπό <strong>το</strong>υς διπλανούς <strong>το</strong>υ κι ας ήταν μικρά και στριμωγμέ<strong>να</strong> ταγράμματα <strong>το</strong>υ.«Έχετε άλλα πέντε λεπτά!»Ο Χάρι α<strong>να</strong>πήδησε ΣΤΟ άκουσμα της φωνής. Γύρισε και είδε σε μικρήαπόσταση την κορφή <strong>το</strong>υCreated with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.
Change language