Η Τζοαν ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1965. Άρχισε να ...

βρέθηκε τόσο κοντά στο πρόσωπο του Χάρι, που τον πιτσίλισαν τασάλια του. «Δίνε του! Πριναπό λίγο δεν έβλεπες την ώρα να φύγεις! Με την ευχή μου, λοιπόν!Ξεκου-μπίσου και μηνξαναπατήσεις το πόδι σου στο κατώφλι μας! Δεν έπρεπε να σεκρατήσουμε, το ξέρω, είχε δίκιο ηΜαρτζ, έπρεπε να σε στείλουμε στο ορφανοτροφείο. Μας παρέσυρε ηκαλή μας η καρδιά καινομίσαμε ότι θα καταφέρναμε να σε θεραπεύσουμε, να σε κάνουμεφυσιολογικό άνθρωπο, όμωςεσύ είσαι αμετανόητος, δεν υποφέρεσαι... κουκουβάγια^.»Η πέμπτη κουκουβάγια μπήκε με τόση φόρα από την καμινάδα ώστεάγγιξε το πάτωμα, προτούπάρει πάλι ύφος με ένα δυνατό κρώ-ξιμο. Ο Χάρι σήκωσε το χέρι τουνα πιάσει το γράμμα πουβρισκόταν σ' έναν πορφυρό φάκελο, αλλά η κουκουβάγια πέρασε πάνωαπό το κεφάλι του καικατευθύνθηκε προς τη θεία Πετούνια, που έσκυψε και στρίγκλισεσκεπάΖοντας προστατευτικά τοπρόσωπο της. Η κουκουβάγια έριξε τον πορφυρό φάκελο στο κεφάλιτης, έκανε μεταβολή καιβγήκε από την καμινάδα.Ο Χάρι έτρεξε να πάρει το γράμμα, αλλά τον πρόλαβε η θείαΠετούνια.«Άνοιξε το αν θέλεις», είπε ο Χάρι, «αλλά θ' ακούσω έτσι κι αλλιώςτι λέει. Είναι εξάψαλμος».«Άσ' το, Πετούνια!» φώναξε ο θείος Βέρνον. «Μην το αγγίΖεις,μπορεί να είναι επικίνδυνο!»«Απευθύνεται σ' εμένα», παρατήρησε η θεία Πετούνια με φωνή πουέτρεμε. «Απευθύνεται σ'εμένα, Βέρνον, κοίτα! Κυρία Πετουνια Ντάρσλι, Kouζίνα, οδός Πριβέτ4...» Κόπηκε η ανάσα τηςαπ' το φόβο. Ο πορφυρός φάκελος άρχισε να καπνίΖει.«Άνοιξε το!» την παρακίνησε ο Χάρι. «Να τελειώνουμε! Έτσι ^ αλλιώςδεν τη γλιτώνεις».«Όχι». Τα χέρια της θείας του τώρα έτρεμαν. Κοίταξε ολόγυρα σαν νοέψαχνε τρόπο να το σκάσει αλλά ήταν ήδη αργά ο φάκελος τυλίχτηκεστις φλόγες. Η θείαΠετούνια τον πέταξε τσιρίζοντας.Μια φοβερή φωνή ήχησε στην κουΖίνα, αντιλαλώντας στον περιορισμένοχώρο: «θυμήσου τηντελευταία φορά, Πετούνια».Η θεία Πετούνια ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει. Ρίχτηκε σε μια καρέκλαδίπλα στον Ντάντλι κιέκρυψε το πρόσωπο στις χούφτες της Στη σιωπή που ακολούθησε, οφάκελος έγινε στάχτη.«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε βραχνά ο θείος Βέρνον. «Τι... δεν...Πετούνια;»Η θεία Πετούνια στεκόταν ασάλευτη. Ο Ντάντλι κοιτούσε χάσκοντας τημητέρα του. Η σιωπήCreated with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.