Η Τζοαν ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1965. Άρχισε να ...

σοβαρή η παραβίαση του θεσπίσματος περί Μυστικότητας, ώστε νακαταλήξει σ' ένα κελί τουΑΖκαμπάν; Κάθε φορά που έκανε αυτή τη σκέψη, πεταγόταν από τοκρεβάτι κι άρχίΖε πάλι ναβηματίΖει.Την τέταρτη νύχτα μετά την αναχώρηση της Χέντβιχ, ο Χάρι περνούσεξανά μια φάση απάθειαςξαπλωμένοςστο κρεβάτι του κοίταΖε το ταβάνι με το κεφάλι τουάδειο από σκέψεις, όταν μπήκεστο δωμάτιο ο θείος του. Το αγόρι γύρισε αργά προς το μέρος του. Οθείος Βέρνον φορούσε τοκαλύτερο κοστούμι του και στο πρόσοπό του ήταν Ζωγραφισμένη μιαέκφραση απέραντηςαυταρέσκειας.!«Φεύγουμε», είπε.«Ορίστε;»«η θεία σου ο Ντάντλι κι εγώ... θα βγούμε έξω».«Ωραία», είπε βαριεστημένα ο Χάρι και κάρφωσε ξανά το βλέμμα τουστο ταβάνι.«Να μη Βγεις από το δωμάτιο σου όσο λείπουμε».«Εντάξει».«Να μην ακουμπήσεις την τηλεόραση, το στερεοφωνικό συγκρότημα καιτα άλλα πράγματα μας».«Καλά».«Να μην κλέψεις τρόφιμα από το ψυγείο».«Εντάξει».«θα κλειδώσω την πόρτα σου».«Κλείδωσε».Ο θείος Βέρνον κοίταξε καχύποπτα τον Χάρι, προβληματισμένος απότην απουσία οποιασδήποτεαντίδρασης, κι ύστερα Βγήκε κορδωτός από το δωμάτιο κι έκλεισεπίσω του την πόρτα. Ο Χάριάκουσε το κλειδί να γυρι'Ζει στην κλειδαριά κι έπειτα τα Βαριάβήματα του θείου του πουκατέβαινε τις σκάλες. Λίγα λεπτά αργότερα άκουσε τις πόρτες τουαυτοκινήτου, το μούγκρισματης μηχανής και το θόρυβο που έκανε το αμάξι καθώς έβγαινε στοδρόμο.Η αναχώρηση των Ντάρσλι τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Το ίδιο τουέκανε είτε βρίσκονταν στοσπίτι είτε έλειπαν. Δεν είχε καν το κουράγιο να σηκωθεί και ναανάψει το φως της κάμαρας του,που σιγά σιγά βυθίστηκε στο σκοτάδι. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι,αφουγκραΖό-ταν τους θορύβουςτης νύχτας από το παράθυρο, που το άφηνε ορθάνοιχτο περιμένονταςτη λυτρωτική επιστροφήτης Χέντβιχ.Το άδειο σπίτι έτρίΖε. Οι σωλήνες του νερού γουργούριΖαν. Ο ΧάριΒρισκόταν σε μια κατάστασηπλήρους αδράνειας, δε σκεφτόταν τίποτα, είχε βουλιάξει απλώς στηδυστυχία του.Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.