13.07.2015 Views

Η Τζοαν ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1965. Άρχισε να ...

Η Τζοαν ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1965. Άρχισε να ...

Η Τζοαν ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1965. Άρχισε να ...

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

απουσία <strong>το</strong>υ ήταν κακό σημάδι τα άσχημα προαισθήματα <strong>το</strong>υ έγι<strong>να</strong><strong>να</strong>κόμη πιο έν<strong>το</strong><strong>να</strong> καθώςδιάβαι<strong>να</strong>ν τις χρυσές πύλες για <strong>να</strong> κατευθυνθούν προς <strong>το</strong>υςανελκυστήρες. Πάτησε <strong>το</strong>πλησιέστερο κουμπί με την ένδειξη «κάθοδος» κι εμφανίστηκε σχεδό<strong>να</strong>μέσως έ<strong>να</strong>ςανελκυστήρας <strong>το</strong> χρυσό πλέγμα άνοιξε μ' έ<strong>να</strong> δυ<strong>να</strong>τό κρό<strong>το</strong> πουαντήχησε σε όλο <strong>το</strong> αίθριο και ταέξι παιδιά όρμησαν μέσα. Ο Χάρι πάτησε <strong>το</strong> κουμπί με <strong>το</strong>ν αριθμό 9.Το πλέγμα έκλεισε μεθόρυβο και ο ανελκυστήρας άρχισε <strong>να</strong> κατεβαίνει τρίΖοντας καικροταλίΖοντας. Ο Χάρι δεν είχεσυνειδη<strong>το</strong>ποιήσει πόσο θόρυβο προξενούσαν οι ανελκυστήρες όταν είχεεπισκεφτεί <strong>το</strong> υπουργείομε <strong>το</strong>ν κύριο Ουέσλι. Ήταν σίγουρος ότι ο σαματάς θα σήκωνε <strong>σ<strong>το</strong></strong>πόδι όλο <strong>το</strong> προσωπικόασφαλείας <strong>το</strong>υ κτιρίου, μα όταν ο θάλαμος σταμάτησε <strong>να</strong> κατεβαίνει,ακούστηκε μόνο η ψυχρήγυ<strong>να</strong>ικεία φωνή: «Τμήμα Μυστηρίων». Κατόπιν, άνοιξαν οι πόρτες.Βγήκαν <strong>σ<strong>το</strong></strong> διάδρομο <strong>το</strong> μόνοπου α<strong>να</strong>δεύτηκε ήταν οι φλόγες των δαυλών όταν τρεμούλιασαν <strong>σ<strong>το</strong></strong>ρεύμα <strong>το</strong>υ αέρα πουπροκάλεσε ο ανελκυστήρας.Ο Χάρι στράφηκε στην απλή μαύρη πόρτα, <strong>σ<strong>το</strong></strong> βάθος. Την έβλεπενύχτες και νύχτες στα όνειρα<strong>το</strong>υ και <strong>να</strong> που τώρα, επιτέλους, βρισκόταν εδώ.«Πάμε», ψιθύρισε και προπορεύτηκε <strong>σ<strong>το</strong></strong> διάδρομο, με τη Λού<strong>να</strong> πίσω<strong>το</strong>υ που χάΖευε ολόγυραμε ανοιχτό <strong>το</strong> στόμα. «Λοιπόν, ακούστε», είπε στη συνέχεια καισταμάτησε σε απόσταση δύομέτρων από την πόρτα. «Ίσως... ίσως πρέπει <strong>να</strong> μείνουν κα<strong>να</strong>δυόεδώ... <strong>να</strong> κρατάνε τσίλιεςκαι...»«Και πώς θα σε ειδοποιήσουμε αν έρθει κανείς;» ρώτησε η Τζίνια<strong>να</strong>σηκώνοντας τα φρύδια.«Ποιος ξέρει πού θα είσαι...»«θα έρθουμε μαζί σου, Χάρι», δήλωσε ο Νέβιλ.«Πάμε, λοιπόν», είπε αποφασιστικά ο Ρον.Ο Χάρι δεν ήθελε <strong>να</strong> <strong>το</strong>υς πάρει όλους μαΖί <strong>το</strong>υ, αλλά δεν είχε703άλλη επιλογή. Γύρισε προς την πόρτα, προχώρησε... και... όπως είχεγίνει <strong>σ<strong>το</strong></strong> όνειρο <strong>το</strong>υ, εκείνηάνοιξε. Το αγόρι διάβηκε <strong>το</strong> κατώφλι οδηγώντας και <strong>το</strong>υς άλλουςμέσα.Βρίσκονταν σε έ<strong>να</strong> μεγάλο στρογγυλό δωμάτιο. Όλα εκεί μέσα ήτανμαύρα, ακόμη και <strong>το</strong> δάπεδοκαι <strong>το</strong> ταβάνι ολόγυρα <strong>σ<strong>το</strong></strong>υς <strong>το</strong>ίχους βρίσκονταν ανά τακτάδιαστήματα πανομοιότυπες μαύρεςπόρτες, χωρίς πόμολο ή κάποιο διακριτικό γνώρισμα, ενώ στα κενάανάμεσα <strong>το</strong>υς υπήρχανCreated with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!