Efnisyfirlit

Þjálfun barna og unglinga í knattspyrnu.
stað er yfirleitt um leikbrot að ræða sem oft geta verið það ljót að áminning
hljótist af.
Annað afbrigði af tæklun er svokölluð rennitæklun en mælt er með því að
hún sé notuð sem minnst og aðeins þegar nauðsyn krefur eins og t.d. þegar
andstæðingurinn er kominn aleinn inn fyrir vörnina. Með rennitæklun (sem
er oft síðasti möguleikinn til að stöðva það að mark sé skorað) þá reynir
varnarmaðurinn að stöðva andstæðinginn með því að renna sér og teygja sig
örlítið lengra en vanalega í átt að boltanum og spyrnir honum í burtu af tám
andstæðingsins og helst sem lengst frá hættusvæðinu. Þetta er afskaplega
góður eiginleiki sem varnarmenn búa yfir ef þeir eru góðir í því að rennitækla
en þó er þetta afar áhættusöm tilraun til björgunar því tímasetningin verður
að vera mjög nákvæm því annars er andstæðingurinn sloppinn framhjá eða
um leikbrot að ræða, sem oftar en ekki kostar varnarmanninn áminningu eins
og áður sagði. 40
6.3 Staðsetning
Eitt það sem einkennir góða varnarmenn eru góðar staðsetningar en með
þeim er átt við hvernig varnarmaðurinn staðsetur sig gagnvart mótherjanum.
Það fyrsta sem varnarmaðurinn þarf að hafa í huga er að staðsetja sig alltaf
þannig að hann sé alltaf á milli mótherjans og eigins marks (markmegin við
manninn) og snúa þannig að hann geti bæði séð boltann og mótherjann. Þá
skiptir líka máli hvernig vörn liðið er að spila þegar talað er um staðsetningar.
Yfirleitt spila lið svæðisvörn en þá er hver og einn varnarmaður með eitthvert
ákveðið svæði til þess að passa. Því er alger óþarfi að elta manninn sinn t.d. út
á kantinn ef boltinn er víðs fjarri. En um leið og boltinn er kominn inn á þitt
varnarsvæði verður vörnin stífari og mikilvægt að staðsetja sig sem næst
mótherjanum og gefa honum sem minnstan tíma til að athafna sig.
40 Anton Bjarnason og Guðmundur Ólafsson: Leikfræði II, bls. 10 og Janus Guðlaugsson
1995:231-232
Eysteinn Pétur Lárusson og Ingvi Sveinsson
45