Efnisyfirlit

Þjálfun barna og unglinga í knattspyrnu.
komið. 3 Eins skiptir félagslegi þátturinn miklu máli þ.e. að börnin kynnist
hvert öðru, læri að vinna saman, taki tillit til hvers annars með því að sýna
umburðarlyndi og síðan en ekki síst að þau hafi gaman af því sem þau eru að
gera, því fótbolti á jú að vera skemmtileg íþrótt sem allir eiga að hafa tækifæri
til þess að stunda. Enn og aftur komum við að því að þjálfarinn er þar í
lykilhlutverki.
3. Hverjir veljast í þjálfarastörfin
Þjálfarar eru mismunandi eins og þeir eru margir og eru það orð að sönnu
þegar sagt er að engir tveir þjálfarar séu eins. Þegar farið er að skoða hverjir
veljast í þjálfarastörfin má segja að margt hafi breyst í gegnum árin og það
vonandi í rétta átt. Hér áður fyrr vann þjálfarinn yfirleitt í sjálfboðavinnu og
voru flestir að þjálfa samhliða annarri atvinnu. Oft voru þetta einhverjir sem
höfðu spilað fótbolta sjálfir eða þá fylgst vel með honum og vissu eitthvað um
þessa íþrótt. Þó höfðu fæstir aflað sér menntunar og voru stjórnarmenn
íþróttafélaga hæstánægðir ef þeim tókst að ráða þjálfara sem töldust kunna til
verka og þar með var málið leyst. Enginn spurði hvaða þjálfunaraðferðum
yrði beitt, hvað þá að þjálfarinn fengi eitthvað frá félaginu um það hvers var
ætlast af honum. Engin samvinna var á milli þjálfaranna, heldur þjálfaði hver
sinn hóp eftir eigin hugmyndum. Það var engin þjálfunaráætlun eða eftirlit
með starfi þjálfarans og engin vissa um að æfð væru nauðsynleg
undirstöðuatriði. Stjórnarmenn horfðu af og til á leiki og lásu um úrslit leikja í
blöðunum. Úrslitin voru náttúrulega aðalmálið. Ef þjálfarinn skilaði nógu
mörgum sigrum, eða allavega tapaði ekki alltaf (fór eftir metnaði félaganna)
þá var allt í lagi og þjálfarinn var endurráðinn eins lengi og hann nennti að
þjálfa. 4 Sum staðar má vel vera að staðan sé sú sama í dag en það telst
vonandi til undantekningar.
3 Janus Guðlaugsson 1995:7
4 Stefán Hreiðarsson 2003
Eysteinn Pétur Lárusson og Ingvi Sveinsson
9