autores selectos

DE VIMS ILLUSTRIBUS URBIS ROM*. 255
pie-idam sub figura urbis Cartilagini»- piacentini in mensa posuerat;
quaerenlique causam: «Quia, inquit Scipio,me prior Carthaginem diri—
puisti.» Contra Muiiimius, Scipionis collega, neque ipse nolabat quem-
quam, et nolatos à collega, quos polerat, ignominia} eximebat. Unde
Scipio, quum ci cupienti censurara ex majestale rei publico; gerere im­
pedimento esset Munimii sennities, in senatu ait: «Utinam mihi colle-
gam dedissetis , aut non dedisselis!»
In Scipione ¿Emiliano etiam multa privala; vita; dieta faclaque ce-
lebrantur. Caio Loslio familiariter usus est. Fenint cum eo Scipionem
siepe rusticalum fuisse, cosque iiicredibiliter repuerascere solitos esse,
quum rus ex urbe, tanquam è vinculis, evolavissent. Yix audeo dice­
re de tantis viris; sed ila narratur conchas eos ad litus maris legere
consuevisse, et ad oninem animi remissionem ludumque descendere.
Morino Paulo /Emilio, Scipio, cura fratre hasres reliclus, animum vere
fraternum in eum ostendit: nani universam ei baereditalem tradidit,
quòd illuni videret re familiari minus, quàm se, instructum. Pariter,
defunctà inatre, omnia bona materna sororibus concessit, quanquam
nulla pars baireditatis ad eas lege pedinerei.
Quum in condone igterrogarelur quid sentiret de morte Tiberii
Gracchi, qui populi favorem pravis largitionibus captaverat, palàm
respond it eum jure casum videri. Quo responso exacérbala concio ac-
clamavit; tum Scipio clamorem orlimi à vili plebeculà animadvertens:
«Taceant, inquit, quibus Italia noverca est, non mater.» Quum magis
etiam obstreperet popuhis, ille vultu constanti: «Hostium, inquit, arma-
torum tolies clamore non tcrritus; qui possum vestro moveri?» Tunc,
constantia et auctoiitale viri perculsa, plebs conticuil. Deinde, quasi
vira sibi inox inferendam animo prassagiret, malam sibi rependi gra~
tiara laborum pro república susceptorum ab ingratis civibus questus
est. Maxima pallimi frcquentià domimi deduclus est.
Poslridic quàm domimi se validos receperat, Scipio repente in le-
clulo exanimis est invenlus. De tanti viri morte nulla habita est quaes­
tio, ejusque corpus velato capite est datura, ne livor in ore appareret.
Metellus, licèi Scipionis iniinicus, hanc necem adeògraviter lulit ut, eà
nudità, in forum advolaverit, ibique incesto vultu clamaverit: «Con—
currite , ci ves, moenia urbis nostras eversa sunt: Scipioni intra suos
penates quiescenti nefaria vis illata est.» Idem Metellus filios suos jussit
funebri ejus ledo humeros subjicere, eisque dixit: «Nunquam à vobis
id officium majori viro praestari poterit.» Scipionis Patrimonium tam
exiguum fuit ut triginta duas libras argenti, duas et selibras auri tan-
liìra rcliquorit.
Quum duo cónsules, quorum alter inops erat, alter autem avarus, in
senatu contenderenl uler in Hispaniam ad bellum gerendum milteretur,