autores selectos

DE Y1RIS ILLUSTR1BUS URBIS ROM.*. 267
LV1I. LUCIUS LUCULLUS,
Ante J. C. 75; Anno U. C. 679.
Lucius Lucullus ingenio, doctrine et virtute claruit. In Asiani quaes­
tor profectus, liuie provincia; per multos annos cum laude prasfuit.
Postea consul faetus, ad Mithridaticuni bellum à senalu missus, opi-
nionem omnium, quae de virtute ejus erat, vicit: nam ab eo laus im­
peratoria non admodum exspeetabatur, qui adoleseentiam in pacis
arlibus consumpseral ; sed incredibilis qucedam ingenii magnitudo non
desiderava tardam et indocilem usùs disciplinam. Totum iter consum-
psit partim in percontando à peritis, partim in rebus gestis legendis.
Habebat porrò admirabilem quamdam rerum memoriam ; unde factum
est ut in Asiani ductus imperator, venerit, quum esset Roma profectus
rei mibtaris rudis.
Lucullus eo bollo magnas ac memorabiles res gessit: Mitbridatem
siepe multis locis fudit; Tigranem, regimi maximum in Armenia, vicit,
ultimamque bello inanimi magis noluit imponere quàm non potuit ; sed
alioqui per omnia laudabilis, et bello pene invictus, pecunia; cupidini
nimiiim deditus fuit; quam tamen ideo expetebat ut deinde per luxu-
l'iam effunderet. ltaque , postquam de Mitliridate triumphasset, abjectà
omnium rerum cura, ca:pit delicate ac molliter vivere, otioque et luxu
diffluere: magnificò et immenso sumptu villas a;diiìcavit, atque ad earum
usimi mare ipsum vexavit. Nam in quibusdam locis moles mari injecit;
in aliis vero, suffossismontibus, mare in terras induxit; unde eum haud
infacete Pompeius vocabat Xerxem togatum: Xerxes enim, Persarum
rex, quum pontoni in Heilcsponto fecisset, et die tempestato ac flucti—
bus esset disjectus, jussit mari treccntos flageliorum ictus infligi, et
compedes dari.
Habebat Lucullus villani prospectu et ambulatone pulclierrimam.
Quo quum venisset Pompeius, id unum reprehendit quòd ea babitatio
esset quidem asstate perameena , sed bieme minus commoda videretur;
cui Lucullus: «Pufasne, inquit, me minus sapere quàm jiirmidines,
quae, advenientc liieinc, sedem commutant? Villaruni magnificenti®
respondebat epularum sumptus. Quum abquando modica ei, utpote soli,
ccena esset posita, coquum graviter objurgavit; eique excusanti ac di­
centi se non debuisse lautum parare convivium, quòd nemo esset ad
ccenam invitatus: «Quid ais? inquit iratus Lucullus; an nesciebas Lu~
cullimi hodie coenaturum esse apud Lucullum?»