Dienaren van het Volk - Landelijke Vereniging van ...

tegen corruptie aan te scherpen. “Wie misdrijven pleegt, mag in geen enkele politieke partij
blijven” aldus Berlusconi. Hij betitelde fraude door politici in dit verband als “gewoonweg
schurkengedrag”. 503 Deze afleidingsactie was echter doorzichtig en zorgde voor olie op het
vuur voor degenen die Berlusconi beschuldigden van corruptie en fraude.
De vraag vanuit integriteit bezien is wat dan wel deugdelijke reacties zijn op terechte beschuldigingen.
Het antwoord hierop wordt in het volgende hoofdstuk gegeven. Hieronder volgt
een viertal valkuilen waarin DV’s kunnen stappen waardoor zij juist ondeugdelijk reageren.
De eerste valkuil voor het integer reageren op terechte beschuldigingen is om de controle
over de eigen emoties te verliezen. Zelfcontrole is immers een belangrijk bestanddeel
van integriteit. Schelden getuigt daarbij niet van zelfcontrole. Toen bijvoorbeeld Harry van
den Bergh werd beschuldigd zei hij publiekelijk: “Ze proberen me volledig onderuit te halen,
die schoften.” 504 Ook het smijten met deuren is veelal niet een teken van zelfcontrole,
evenmin als het verliezen van het respect voor elkaar. Zo werd minister Eduard Bomhoff
tijdens een ministerraad door een geïrriteerde collega voor “ondeskundige kwast”
uitgemaakt. 505 Handgemeen is eveneens geen teken van zelfcontrole. Toen Hendrik Adams
op de dag van zijn beëdiging als senator door een senator van een andere partij, Jan Baas,
in de Eerste Kamer werd beschuldigd van collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog
stormde Adams na afloop woedend de koffiekamer in en maakte hij Baas uit voor proleet
waarop Baas hem een vuistslag gaf. Korte tijd later stapte Adams uit de Eerste Kamer
vanwege deze onwaardige bejegening. 506
Een tweede valkuil is dat door de poging om de beschuldiging te weerleggen het probleem
juist groter wordt. Oudkerk reageerde op de bekendmaking dat hij prostituees bezocht met
dat hij dit in vertrouwen aan een columniste van een krant had verteld en zij daarvan misbruik
had gemaakt. Hiermee maakte Oudkerk het probleem groter doordat anderen hem nu ook
als naïef gingen zien: een DV die tegen een columniste iets vertelt moet er rekening mee
houden dat dit niet tussen hen tweeën blijft. En een goede DV is juist niet naïef. Of toen Harry
van Bommel werd beschuldigd van het te hebben aangelegd met een medewerkster van
de ambassade in Jordanië erkende hij dat hij gevoelig was voor vrouwelijk schoon. Daarmee
maakte hij het probleem groter, omdat daardoor de vraag rees hoe vaak hij dan nog meer
daarvoor was bezweken, met als gevolg dat zijn bijnaam ‘Dirty Harry’ werd. 507
XIII. Omgang met misstappen
294