Saamwoon voor die huwelik - AH Bogaards

in die huwelik die een party mag/beskikking het oor die liggaam van die ander
party en dat die ander party hom/haar daarvolgens moet skik (Grosheide,
1957:181; Calvyn, 1972:112; Barrett, 1994:156; Sampley, 2002:872). Maar
dan is dit noodsaaklik om in hierdie verband in gedagte te hou dat die apostel
met Christene praat, wat hulle, soos in ander dinge, ook in hulle huwelikslewe
aan die wet van God moet onderwerp (Grosheide, 1954:84; Barrett, 1994:156;
Sampley, 2002:872). Die implikasie hiervan is dat mense wat saamwoon
hulleself wederregtelik die mag en beskikking oor mekaar se liggame toeëien – ‟n
mag en beskikking wat hulle volgens die wet van God nie het nie en nie mag hê
nie.
Mense wat saamwoon, verwerp God se gesag en sy bevele oor die verhouding
tussen die twee geslagte en ook die struktuur wat Hy vir die doel daargestel het.
Dit beteken dat twee wat saamwoon die Godgegewe sosiaal-etiese norm van
gesag en mag nie eerbiedig nie. Gevolglik kan hulle ook nie sy seën op so ‟n
verhouding verwag nie, maar eerder sy straf – in welke vorm dan ook.
4.7.2.2 Strukturele gesag en mag
Onder die mense het God bepaalde gesagstrukture daargestel met die doel op ‟n
ordelike lewe in sy diens. Oor hierdie gesagstrukture word in Romeine 13:1, 2 ‟n
prinsipiële uitspraak gegee: “Laat elke mens hom onderwerp aan die magte wat
oor hom gestel is, want daar is geen mag behalwe van God nie, en die wat daar
is, is deur God ingestel, sodat hy wat hom teen dié mag versit, die instelling van
God weerstaan; en die wat dit weerstaan, sal hulle oordeel ontvang.”
Uit hierdie uitspraak is dit duidelik dat die grond vir gesag en die bron vir mag om
gesag uit te oefen, nie by ‟n mens, ‟n volk of ‟n staat lê nie, maar by God (Heyns,
1986:121). Juis die feit dat die oorsprong van alle gesag en mag by God gevind
110