Saamwoon voor die huwelik - AH Bogaards

is. Du Toit (1996:74) bevestig dit as sy sê dat die postmoderne seksuele etos die
seksuele baie breed sien.
In „n sekere sin is dit heeltemal verstaanbaar omdat, volgens Goudzwaard
(1998:6, 7, 9) die “diep gees van onverantwoordelikheid in die Postmodernisme”
tot gevolg het dat liefde en seksualiteit van mekaar losgemaak word. Dit het
daartoe gelei dat seksualiteit „n doel op homself geword het en dat die liefde nie
meer gesien word as “die antwoordkant van seksualiteit” nie (Goudzwaard,
1998:7). Daarom is dit heeltemal te verstane dat Loughlin (2004:218,219) die
stelling kan maak: “Promiscuity … is the logic of postmodernity.”
Hierdie beskouing word versterk deur sekere teoloë wat kritiek op die tradisionele
beskouing het. Hier kan byvoorbeeld verwys word na Barnard (2000) se boek:
“Dis tyd dat Christene anders dink en praat oor seks.” In hierdie skrywe bied hy
„n postmodernistiese beskouing van seks aan. Barnard (2000:voorwoord) haal
ook Christina Landman in „n postmodernistiese konteks aan en skryf: “Die kerk
kan nie meer voorskryf wat goed en sleg is nie.”
Dat die postmodernistiese lewensbeskouing die saamwoonproblematiek
vergroot, blyk dan ook uit die volgende stellings:
“Dit is hoogs problematies om „n sterk teologiese punt daarvoor uit te maak
dat seks alleen binne die ruimte van die huwelik uitgeleef kan word en kan
gedy” (Barnard, 2000:36).
“In die vroeë sewentigerjare het selfs die “konserwatiewe” Suid-Afrika kennis
geneem van die gebruik van die “proefhuwelik”. Vandag noem ons dit
“saambly” en frons ons nie eens meer veel daaroor nie. Die aksent het
verskuif – die huwelik word deesdae bevraagteken” (Barnard, 2000:46).
55