Saamwoon voor die huwelik - AH Bogaards

konflik is met die oortuiging van Christenouers en ook vir die betrokke man en
vrou onderlinge konflik veroorsaak, al is dit in die verlede nie aan mekaar
geopenbaar nie (vgl. 4.5.2). Die bespreking van die agt sosiaal-etiese norme
soos in 5.4.4 aangedui, kan in hierdie verband van groot belang wees.
Alleen deur die werklike konflikte en hulle oorsake aan te spreek, sal dit duidelik
word dat die doel nie is om ‟n oppervlakkige versoening te bewerkstellig nie,
maar ‟n opregte versoening wat die “duur versoening” van God deur Christus vir
die betrokkenes ‟n werklikheid maak.
5.4.5.3.2.2 Skuldbelydenis
Die tweede fase van versoening is skuldbelydenis. Die persoonlike of gesamentlike
skuld moet nie geïgnoreer, versluier of geminimaliseer word nie, maar by die
naam genoem en openlik bely word. Waar dit nie gebeur nie, vind die
versoening buite geregtigheid om plaas en dit is geen versoening nie. Wie nie
kan bely nie, moet gehelp word om tot bevrydende skulderkentenis te kom. “Ek
moet by die ander gaan staan om daar die onreg by myself te ontdek, nadat ons
albei by God aan die kruis ons onreg leer ken het” (Heyns, 1986:112).
Versoening beteken om die pyn van selfverloëning te dra (Steensma, 1995:295).
Vir persone in ‟n saamwoonverhouding beteken dit dat hulle openlik sal moet
erken dat hulle God se gebod oortree het deur aan seks buite die huwelik mee te
doen en die Godgegewe struktuur van die huwelik geminag het. Hulle sal moet
erken dat hulle in stryd met die leer van die kerk opgetree het. Hulle sal moet
erken dat hulle vir hulle Christelike ouers ‟n verleentheid geword het. Hulle sal
moet erken dat hulle teenoor mekaar oortree het deur mekaar wedersyds toe te
laat tot geslagsgemeenskap.
130