Saamwoon voor die huwelik - AH Bogaards

- en pogings om die mens se outonomie, sy ontwikkelende, geïndividualiseerde
volkomendheid te bevestig.
In die bespreking van individualisme as oorsaak van saamwoon voor die huwelik
kom veral die laasgenoemde grondpilaar na vore.
Van Wyk (2002:273) stel dat die moderne era geboorte gegee het aan die
outonome mens. “Dit is die mens wat self die reëls vir die lewe maak en sy of
haar eie norme daarstel. Die mens wil nie ingeperk wees in iets soos die huwelik
nie. Daarom is die praktyke van egskeiding en saamwonery sedert die opkoms
van die moderne en veral die postmoderne so aan die orde van die dag.” So stel
hy (Van Wyk, 2002:273): “By die outonome mens wat self die reëls vir die lewe
maak en doen wat hy of sy wil, kan seksualiteit maklik verlaag en vervlak word
tot die vlak van die dierlike waar dit nog net wellus en genotsbevrediging is wat
tel.”
Die feit dat individualisme (uit die modernisme en nou toegepas deur die
postmodernisme) die praktyk van saamwoon bevorder blyk verder uit die
standpunt van Du Toit (1996:69,70): “Waar die kerk vroeër kon aanvaar dat die
huwelik die enigste aanvaarbare ruimte vir seksuele uitlewing is, en dit ook in „n
groot mate so in die maatskappy weerspieël is, word daar nou ook vele ander
ruimtes vir seksuele uitlewing opgeëis, soos „n tweede en derde huwelik,
voorhuwelikse seks, buitehuwelikse seks, saamwoon, homoseksualiteit,
promiskuïteit, ensovoorts… Binne „n sogenaamde raamwerk waar geen enkele
norm op universele geldigheid kan aanspraak maak nie, verkies die indiwidu om
vry te bly om sy standpunt, etos en waarde te handhaaf. Die bepaalde etos wat
die indiwidu kies, bied „n bepaalde identiteit, sekuriteit en lewensstyl aan hom.
Binne so „n raamwerk lyk dit baie moeilik om „n kuisheidsideaal wat
oorkoepelende norme vir almal verpligtend maak, te verwesenlik.”
57