Saamwoon voor die huwelik - AH Bogaards

5.4.2 Tree op met die regte gesindheid
Waar twee persone saamwoon wat lidmate van kerke is, moet ‟n mens aanvaar
dat dit nie gebeur het sonder dat daar, indien nie by al twee nie, dan by minstens
een van hulle, ernstige oorweging daaraan geskenk is of hulle moet saamwoon
of nie. As lidmate van kerke sal hulle bewus wees daarvan dat hulle optrede in
stryd is met Skrif en belydenis. Dit kan selfs wees dat minstens een van die twee
‟n mate van gewetenswroeging in die saamwoonverhouding ervaar. Om in so ‟n
situasie hard en ongenaakbaar op te tree, openbaar baie min van die egte
Christelike liefde.
As Paulus praat van ‟n persoon wat ongehoorsaam is, sê hy : “Moet hom egter
nie soos ‟n vyand behandel nie, maar wys hom tereg soos ‟n broer” (2 Tes. 3:15
– 1983-vertaling).
Hierdie gesindheid moet ook geopenbaar word teenoor ‟n paar wat saamwoon.
Met deernis en liefde moet vasgestel word wat die werklike rede is waarom hulle
saamwoon en wat gedoen kan word om die probleme te oorkom.
So ‟n optrede beteken geensins dat die duidelike prinsipiële standpunt oor
saamwoon, soos reeds aangedui, enigsins afgewater word nie, maar dat die
betrokkenes juis in liefde gehelp moet word om te kom tot ‟n lewe in
gehoorsaamheid aan die gebooie van God – ook op seksuele gebied.
5.4.3 By ‟n botsing van pligte
Wat ‟n botsing van pligte ten opsigte van saamwoon behels, is reeds aangedui
(vgl. 3.3.7). Indien daar werklik van ‟n botsing van pligte sprake is, sal die twee
betrokke persone met ‟n skoon gewete en in alle eerlikheid voor God moet kan
sê: God weet ons kan/kon nie anders nie (vgl. De Bruyn, 2002:10). In so ‟n geval
behoort die kerk hulle by te staan en te help om bestaande probleme so goed as
moontlik en so gou as moontlik te oorkom. Veral in so ‟n situasie moet die
pastorale optrede van die kant van die kerk getuig van insig , fyngevoeligheid,
124