6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

dağıtırım şu ...' Ne bir sopa, ne de bir taş vardı yakınlarda.'Boğarım seni,' diye düzelttim sözümü. 'Büyükişlerin eşiğindeydim', diye yalvardı, kanımı donduranözlem dolu, istekli bir sesle, 'Şimdi de bu salak, alçakherif yüzünden . . . ' 'Ne olursa olsun, Avrupa'daki başarınkesin artık', dedim güvenle. Onu boğmak istemiyordum,anlıyor musunuz -üstelik hiç bir işe de yaramazdıbu. Onu, unutulmuş, hayvanca isteklerini, doygun,canavarca anılarını uyandırarak bağrına basanbüyüyü - ormanın ağır, suskun büyüsünü - bozmakistedim. Emindim : Yalnız buydu onu ormanın kıyısına,çalılıklara, ateşlerin parıltısına, davulların vuruşuna,tuhaf teranelerin vızıltısına çeken; başkaldıran ruhunuolağan özlemlerin ötesine çeken yalnız buydu. Anlıyormusunuz, bilmiyorum, ama durumun korkunçluğu saldırıyauğramam olasılığından değil (bu tehlikenin defarkındaydım) , önemli ya da önemsiz hiç bir şeyin adınayalvaramayacağım bir adamla karşı karşıya olmamdangeliyordu. Benim de, zenciler gibi, ona - kendisine- onun kendi yüceltilmiş, akıl almaz rezilliğine- sığınmam gerekiyordu. Ondan daha yüksek, ya dadaha alçak hiç bir şey yoktu, bunu biliyordum. Bir tekmeyleuzaklaşıvermişti dünyadan. Allah cezasını versin! dünyayı da paramparça etmişti. O tek başınaydı veben, karşısında, toprağın üzerinde nerede durduğumu,havada nerede uçtuğumu bilemiyordum. Size neler konuştuğumuzuanlatıyorum, hangi cümleleri söylediğimiziyineliyorum - ama neye yarar? Olağan, günlüksözcüklerdi bunlar, yaşam boyu karşılıklı çıkardığımızsıradan bazı sesler. Ama ne farkeder? Benim için, düşlerdeişitilen sözlerin, karabasanlarda söylenen cümlelerindehşet verici anlamlılığı vardı arkalarında. Birruhtu o! Bir ruhla savaşmış birisi varsa bu dünyada, obenim işte. Bir deliyle de tartışmıyordum üstelik. İster102