6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

duygusuna çok iyi uyan akıl almaz bir kendini beğenmişliktibu . Belki biraz da ateşim vardı. Kişi hep elinabzında yaşayamaz. Sık sık 'biraz ateşim', ya da başkaküçük aksaklıklarım oluyordu - bunlar ormanınşakacı pençe atışları, zamanla gelecek olan gerçek saldırıdanönceki küçük oynaşmalardı. Evet; onlara herhangi. bir insana baktığınız gibi, tepkilerini, amaçlarını,yetilerini, zayıflıklarını, gövdenin amansız bir gerığiylekarşılaşınca nasıl olacaklarını merak ederek, bakıyordum.Çekinme ! Ne çekinmesi? Hurafe, iğrenme,sabır, korku - ya da ilkel bir onur duygusu muydu bu?Hiç bir korku açlığa karşı direnemez, hiç bir sabır onuaşındıramaz, açlığın olduğu yerde iğrenme varolamaz,hurafelere, inançlara, ilke diyebileceğimiz şeylere gelincede, bunlar rüzgarın savurduğu saman çöplerindenfarksızdırlar. Ağır ağır öldüren açlığın şeytanlığını,bıktırıcı acısını, kara düşüncelerini, karanlık ve suratsızyabanıllığını bilir misiniz? Ben bilirim. Açlığakarşı doğru dürüst savaşmak, insanın içindeki tüm içgüdüselgüçleri harcamasını gerektirir. Yokluğa, onursuzluğa,ruhsuzluğa dayanmak, bu uzayan açlığa dayanmaktandaha kolaydır. Üzüntü verici bir şey bu,ama gerçek. Bu adamların da kendilerini tutmaları içindünyada tek bir neden yoktu. Çekinmeymiş ! Bir savaşalanındaki ölülerin arasında gezinen bir sırtlanın daonlar kadar çekinmesini beklerdim. Ama gerçek karşımdaydıişte - bu gerçek, denizin dibindeki köpüklergibi, dipsiz bir gizin üstündeki kıpırtılar gibi, düşündüğümde,sisin ak körlülüğünün ötesinden, kıyıdaıı geleno yabanıl çığlıkların ardındaki hüzünden daha büyükbir gizemdi .«İki hacı telaşlı fısıltılarla çığlıkların hangi kıyıdangeldiğini tartışıyorlardı. 'Sol.' 'Hayır, hayır; nasıl.öyle dersin? Sağ1 sağ tabii.' 'Durum çok ciddi,' dedi65