6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

ğım an yaklaştığı için epey heyecanlıydım. Anın yaklaşması,söz gelişi tabii. Küçük koyumuzdan ayrıldıktantam iki ay, sonra varabildik, Kurtz'un şubesininaltındaki kıyıya.«0 ırmağı çıkmak, bitkilerin coştuğu, büyük ağaçlarınegemen olduğu dünyanın ilk günlerine bir yolculukgibiydi. Boş bir ırmak, büyük bir sessizlik , geçilmezbir orman. Hava sıcak, yoğun, ağırdı. Güneş ışığınınneşesiz bir parlaklığı vardı. Su yolu upuzun, bomboş,gölgeli ıraklıkların karanlığına uzanıyordu. Gümüş rengikıyılarda su aygırlarıyla timsahlar yan yana güneşleniyorlardı.Genişleyen ırmak, ağaçlarla kaplı bir sürüadacığın arasında akıyordu . O ırmağın üzerinde insanyolunu bir çölde yitirir gibi yitiriyor, geçit yerleriniararken sığlara bindiriyor, sonunda büyülendiğini, birzamanlar - bir yerlerde, uzaklarda, belki bir başka yaşamda- bildiği her şeyden temelli koptuğunu sanıyordu.Bazen - kişinin kendine harcayacak tek saniyesiolmadığı zamanlardaki gibi - insanın geçmişi dönüyordugeri, ama suyun, sessizliğin oluşturduğu bu tuhafdünyanın başdöndürücü gerçekleri arasında hayretleanılan, huzursuz, gürültülü bir düş olarak dönüyordu.Bu dünyanın durgunluğu hiç de huzur vericideğildi. Açıklanması olanaksız bir amacı kara kara düşünen,yıkılmaz bir gücün durgunluğuydu bu. Kinci biryüzle bakıyordu size. Alıştım sonradan; görmüyordumartık, vaktim yoktu. Geçit yollarını bulmak zorundaydım;gizli sığların yerlerini - genellikle esinlenme yoluyla- seçmem gerekiyordu; batık taşları arıyordu gözlerinı;tenekeden teknemin altını parçalayıp tüm hacılarıboğacak allahın cezası sinsi, eski bir ağacı kıl payısıyırınca yüreğim.in uçup gitmemesi için dişlerimi sıkmasınıöğrendim. Ertesi gün de geminin buhar kazanınaatabileceğimiz kuru dallar bulabilmek için gözle-53