6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

Ne ölçüde sinsi olabZeceğini de ancak bir kaç ay sonra,bin mil ötede anlayacaktım. Bir an, sanki biri beni!tyarmış gibi, dehşet içinde kaldım. Sonunda, yanlamaswainerek yokuşun dibinde gördüğüm ağaç kümesinedoğru ilerledim.«Yamaçta, ne işe yaradığını bir türlü anlayamadığım,insan yapısı, çok büyük bir çukurun çevresindendolaştım. Ne taş ocağıydı, ne de kum ocağı. Basbayağ·ıbir çukurdu. Hükümlülere yapacak bir iş bulmak gibi,insancıl bir duygunun ürünü olabilirdi. Bilmiyorum.Sonra da, tepenin yamacından bir bıçak izi gibi inendaracık bir dere yatağına düşeyazdım. Bu yarığa, kasabaiçin getirtilmiş bir çok lağım borusunun yuvarlanmışolduğunu gördüm. Sağlam olanı yoktu içlerinde.Gereksiz bir biçimde parçalanmışlardı. Sonunda vardımağaçların altına. Amaçım bir kaç dakika gölgededolaşmaktı; ama gölgeye adımımı atar atmaz bir cehenneıninkaranlık çemberine girdiğimi sandım. Çağlayanyakındaydı ve kesintisiz, biteviye, uğultulu, akıcıbir gürültü, tek bir soluğun işitilmediği, tek bir yaprağınkımıldamadığı korunun hüzünlü durgunluğunugizemli bir sesle dolduruyordu - yörüngesine fırlatılmışdünyanın korkunç hızı birden işitilir olmuştu sanki.«Acının, teslim olmanm, umutsuzluğun tüm biçimlerinegirmiş, loş ışıkta güçlükle seçilen kara insanlarağaçların arasına çömelmiş, uzanmış, oturuyorlar, ağaçgövdelerine yaslanıyor, toprağa tutunuyorlardı. Uçurumdabir patlama daha oldu, ayaklarımın altındakitoprak titredi gene. Çalışma sürüyordu. Çalışma! Veişçilerden bazılarının ölmek üzere çekildikleri yer burasıydı.«Yavaş yavaş ölmekteydiler - apaçıktı bu. Düşmandeğildiler, hükümlü değildiler, dünyayla ilgili hiçbir şey değildiler artık - yeşilimsi karanlığın içinde26