6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

inanın, ister inanmayın, kafasının içi pırıl pırıldı - korkunçbir biçimde kendine doğru yoğunlaştırmıştı düşüncelerini,doğrudur, ama pırıl pırıldı gene de; tekçıkar yolum da buydu işte - bir de onu hemen öldürmekvardı tabii, ama gürültü çıkması kaçınılmaz olduğundan,pek iyi bir çözüm değildi bu. Ama ruhu deliydi.Ormanın içinde, tek başınayken, kendi içine bakmışve çıldırmıştı! Günahlarımın cezası olacak, içinebakma işkencesinden benim de geçmem gerekti. Ustalıklasöylenmiş hiç bir söz onun o son, içten patlayışıkadar yıkamazdı kişinin insanlığa olan inancını. Kendikendine de savaşıyordu. Gördüm -işittim. Sınır, inan,korku bilmeyen, ama gene de kendi kendiyle kör birdövüşe girmiş bir ruhun akıl almaz gizemini gördüm.Aklım başımdaydı hep, ama sonunda onu yatağına yatırdığımda,ter içinde kalmıştım; sanki o tepeden aşağıyarım tonluk bir yük taşımışım gibi titriyordu dizlerim.Oysa ona destek olmuştum yalnızca, kemikli kolunuboynuma dolamıştı - bir çocuğunkinden de pekfazla olamazdı ağırlığı.«Ertesi gün öğleyin yola çıktığımızda, varlıklarınınsürekli olarak bilincinde olduğum, ağaçtan perdeninarkasındaki kalabalık, ormandan dışarı aktı gene,açıklığı, tepenin yamacını, çıplak, soluyan, titreyen,tunçtan gövdelerle doldurdu. İstimi arttırdım biraz,sonra tekneyi ırmaktan aşağı çevirdim ve iki bin göz, sularıçalkalandıran, gürültüler çıkaran korkunç ırmakcanavarının kuyruğuyla suyu dövüşünü, havaya karadumanlar soluyuşunu izledi. Irmak boyundaki ilk insansırasının başında, tepeden tırnağa kırmızı toprakla boyanmışüç adam sinirli sinirli bir aşağı, bir yukarı yürüyorlardı.Aynı düzeye geldiğimizde yüzlerini ırmağadönüp ayaklarını yere vurdular, boynuzlu başlarını, kızılgövdelerini salladılar, korkunç ırmak canavarına103