6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

tu, ancak son sayfanın dibine titrek bir elle çok sonralarıyazıldığı belli bir not yöntemini açıklıyor olabilirdi.Çok basitti, tüm yüce duyguları kamçılayan o seslenişinsonunda da, açık bir gökyüzünde çakan bir şimşekgibi korkunç, ışıl ışıl parlayıveriyordu insanın yüzünde:'Bu hayvanların kökünü kazıyın!' Asıl tuhafolanı, bu değerli haınişi - anlaşıldığı kadarıyla - unutmuşolmasıydı; çünkü sonraları, biraz kendine geldiğinde,'broşürüne' {kendi deyimiyle) iyi bakmam içinyalvardı; bu yazdıklarının gelecekte çalışma yaşamınınüzerinde olumlu bir etkisi olacağına inanıyordu.Bütün bu işler konusundaki bilgim tamdı; sonunda anısıda bana emanet edildi. Anısına o kadar iyilik ettimki, istesem onu şu anda gelişmenin çöplüğüne, uygarlığıntüm artıklarının, leşlerinin arasına, sonsuz bir uykuyayatırabilirim. Ama aslında seçeneğim yok. Unutulmayacako. Her ne idiyse, sıradan bir adam değildi. İlkelkafaları, kendi onuruna kötü bir cadı dansı yaptıracakkadar büyüleyici ya da korkutucu bir gücü vardı,hacıların küçük kafalarım da kuşkularla doldurabiliyordu.Hiç değilse bir de sadık dostu vardı ve bu dünyadane ilkel, ne de bencil olan bir kişiyi kazanmasınıbilm!&ti. Hayır, onu unutamam, ama ona ula şmak içinyitirdiğimiz cana değdiğini de söyleyemem. Eski dümencimiçok özlüyordum - ölüsü henüz kaptan köşkündeyatarken bile özlemeye başladım. Kara bir çölcle birkum tanesinden farksız bu zenciyi böyle özlememi garipseyebilirsiniz.Ama bir şey yapmıştı, anlıyor musunuz.dümeni kullanmıştı, aylarca sırt1mdaynı, bir yardımcı,bir araçtı. Bir tür ortaklıktı bu. O dümeni yönetiyordubenim için, ben de ona bakıyordum, zayıfnoktalarından endişe duyuyordum; böylece de, ancakbirden koptuğu zaman farkettiğim bir bağ kurulmuştuaramızda. Yarasını aldığı zaman bana bakışındaki o de-78