6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

Güneş battı. Irmağı karanlık kapladı ve kıyı boyundaışıklar yanmaya başladı. Bir çamur düzlüğü üzerindekurulu üç ayaklı Chapman Feneri parıl parıldı. Irmağınüzerinde gemilerin ışıkları kımıldıyordu - biro yana bir bu yana akan büyük bir ışık karmaşasıydıbu. Ve batıdaki tepelerde, canavar kentin yeri genegökyüzünde belliydi : Güneş ışığında ağır bir karanlıkken,yıldızların altında donuk bir parlaklık oluyordu.«Ve burası da,» dedi Marlox birden, «dünyanın karanlıkyerlerinden biriydi.»İçimizde hala «denizi izleyen» tek adam oydu.Onunla ilgili söylenebilecek en kötü şey, sınıfını özümlemediğiydi.Denizciydi, ama gezgindi de. Oysa çoğu denizcilerin- denebilirse - durağan bir yaşantıları vardır.Hep evde olmayı düşünürler, evleri de - gemi -hep yanlarındadır. Ülkeleri de yanlarındadır hep: Deniz.Her gemi birbirine benzer, denizse hiç değişmez.Onlar için, değişmez çevrelerinin önünden akıp gidenyabancı kıyıları, yabancı yüzleri, yaşamın değişken görkeminiörten, bir giz perdesi değil, biraz aşağılayıcı biryadsımadır -çünkü bir denizci için tek gizemli şey,yaşamındaki tek sevgili, yazgı kadar bilinmez olan denizdir.Geri kalanına gelince, iş saatlerinden sonra kıyıdasıradan bir gezinti, ya da sıradan bir eğlenti, tümbir kıtanın gizlerini açıklamaya yeter, denizci de bu gizleıinbilinmeye değmediğini düşünür genellikle. Denizciöykülerinin dolaysız bir yalınlıkları vardır, anlamları dabir incir çekirdeğini ancak doldurur. Ama Marlow (öyküanlatmaya olan merakı sayılmazsa) sıradan bir denizcideğildi, ona göre öykünün anlamı çekirdeğin içindedeğil, sisi belirleyen parıltı gibi, ay ışığının ölü ya­\azının ortaya çıkardığı o puslu halelerden biri gibi, öyküyüsaran bir şeydi.Söylediği hiç şaşırtıcı değildi. Tam Marlow'un söy-8