6cbc9aa6358d9e0bc066ff8f1dd68d217439c29b

duygusu büyüdü. Karabasan tohumları arasında yorgunbr hac gezisi gibiydi bu.«Büyük ırmağın ağzına varana dek otuz gündenuzun bir süre geçti. Başkent açıklarında demir attık.Ama asıl görevim yüz mil ötede başlayacaktı. Ben deilk fırsatta, otuz mil daha ileride bir yere doğru yolaçıktım.«Küçük bir buhar gemisinde yer buldum. Kaptanİsveçliydi, benim de denizci olduğumu öğrenince kaptanköşküne çağırdı. Ayaklarını sürüyerek yürüyen, asıkyüzlü, uzun saçlı, ince, sarışın, genç bir adamdı. Küçük,zavallı iskeleden ayrılırken, başını aşağılayıcı bir biçimdekıyıya doğru salladı. 'Orada mı yaşıyordun?' diyesordu. 'Evet,' dedim. Yanlışsız bir İngilizce ve oldukçaacı dolu bir sesle, 'Bu hükümet adamları birer harika,değil mi?' dedi. 'Bazı insanlar neler yapmıyorlar, aydabir kaç frank uğruna. İç bölgelere gittiklerinde böylelerinene olduğunu merak ediyorum.' Bunu yakında görmekamacında olduğumu söyledim. 'Yaa ! " dedi. Ayaklarınısürüyerek yana doğru gitti, dikkatle ileriye b!lkmayabaşladı. 'Pek emin olma öyle,' dedi. 'Geçen günbir adam götürüyordum oralara, daha yolda kendini astı.O da İsveçliydi.' 'Kendini astı, ha! Peki ama, niçin?'diye bağırdım. İleriyi gözlüyordu gene. 'Kim bilir? Güneşfazla geldi belki, ya da ülke.'«Sonunda bir açıklığa geldik. Kayalık bir uçurumgöründü, kıyıda altüst toprak yığınları, bir tepenin üzerindeevler, damları demirden başka evler - hepsi dekazı döküntülerinin arasında, ya da uçurumun kenarınakondurulmuş duruyorlardı. İçinde insanların yaşadığıbu yıkıntı görünümünün üzerinde de, yukarılardakiçağlayanın sürekli uğultusu geziniyordu. Çoğu karaderili ve çıplak bir sürü insan karınca gibi kaynaşıyorlardı.Irmağa bir mendirek uzanıyordu. Güneş, birden23