YIL 2016 SAYI 26

VE EDEBİYAT MAHFELLERİ…
Çok büyük nezaketle karşıladılar. Çevrede çalışan ya da
yaşayan orta sınıf insanlarıydı çoğu; Aralarındaki nezaket
ve samimiyet dikkati çekiyordu. Biraz havadan sudan
sohbet sonrası “doktor” diye hitap ettikleri biri bana sordu;
biraz musikiye itirazım olur muydu. Mutlu olacağımı
söyledim. Makam tercihimi sordu; ben fark etmeyeceğini
söyleyince aralarında kısa bir müzakereden sonra Yahya
Kemal ve Münir Nureddin şarkılarında karar kılındı. Giriş
makamı ‘segah2 olacaktı. Ve başladı. Saz yok, sadece insan
sesi! O gece aldığım zevki, çok az yerde aldım, inanın.
Bu gösterişsiz köfteci dükkânı benim ilk musiki mahfelim
olmuştur.
Asmalımescid deyince akla gelen bellidir. Biraz bohem,
çokça tartışma… -Edebi ya da siyasal olması fark etmez,
tartışma olsun yeter!- Bunlara bir okul arkadaşımız da
katkıda bulunmak istemiş, bir yer açmış; açılışına bizi de
davet etmişti, gittik. Okuldan olaylı ayrılmamızdan sonra
kurtuluşu devrimcilikte bulmuş ve epeyce gayret göstermiş
bir arkadaşımızdı. Ne var ki, okul, asker ve cezaevi
arkadaşlıklarının tamamını paylaştığımız için aramızda
siyaset ancak espri konusu kalırdı. O gece de öyle oldu.
Mekânın adı “Intermezzo” idi. Sorduk bizim arkadaşın derin(!)
Türkçesine güvenerek; Ne demek oluyordu bu intermezzo?
Her zamanki rahatlığı ile cevap verdi; ne bilsindi
ne demek olduğunu, dostları öyle istemişler, bizimki de
he demişti.
Onun tarzına uygun tartışma açtık; ne demek oluyordu
bu intermezzo? Akla ziyan düşünce beyanlarından sonra
karar(!) verildi ki, intermezzo, “iki arada bir derede” demek
olup bizim arkadaşı da pek güzel tarif etmektedir.
Sonra duyduk ki, bir ay sonra kapatmış orayı. Sonraki ilk
karşılaşmamızda sordum: “Intermezzo ne demek, öğrenebildin
mi bari?” Her zamanki coşkusuyla cevap verdi:
“He! Öğrendim vallahi!.. Kapitalist müziğinde ara nağmesi
demekmiş.”
Pera’da, Cadde-i Kebir çevresine dağılmış yüzlerce meyhaneden
çoğu sanat erbabı tarafından mahfel olarak
kullanılmış, mekân sahipleri de bu unvanla anılmaktan
memnun, bir hay-huydur gitmiştir. Bunlardan birinde
kümelenmiş olan şair takımı, çekişmeler, kıskançlıklar ve
hazımsızlıklar ile bulundukları mekânı yaşanmaz hale getirmekteyken;
Orhan Veli Kanık ile Celal Sahir Erozan arasında
geçtiği rivayet olunan bir atışma dikkatleri çekerek
dışarı sızmıştır.
Edebi anlayışları farklı olduğu için farklı gruplarla yiyip
içen bu iki şair, bir akşam her nasılsa aynı masaya düşer.
Celal Sahir daha yaşlı ve fiziksel açıdan pek göze hoş gelmediği
için aşk meşk işlerinde çekingen ve içine kapalı
bir zat imiş. Orhan Veli ise aksine pek uçarı bir tip olduğu
için o akşam, edebi açıdan ikna edemediği rakibini belden
aşağı vurmak maksadıyla, tam kapıdan çıkmak üzereyken
arkasından bağırarak şöyle der:
“Sarhoş Sahir, sarhoş Sahir;
Ne anlarsın aşka dair.”
Mekânda bir sessizlik olur. Herkes Celal Sahir’in ne yapacağını
merak ederken, O da aynı tarzda cevap vererek
kapıdan çıkar, gider:
“Halkı aldatmaktan sanık,
Şair Orhan Veli Kanık.”
Eski zamanlarda Beyoğlu