Światową Zgoda

Światowa Zgoda
Wkrótce rozniosła się po Wittenberdze wieść, że Luter wrócił i ma wygłosić kazanie.
Tłumy ludzi przybyły ze wszystkich stron i zapełniły kościół po brzegi. Reformator wszedł
na ambonę i z wielką mądrością oraz delikatnością zaczął nauczać i napominać. Mówiąc na
temat poczynań pewnych osób, które użyły siły w celu usunięcia mszy, stwierdził: {WB
100.3}
„Msza jest rzeczą niewłaściwą; Bóg sprzeciwia się jej i powinna być zniesiona.
Osobiście pragnąłbym, aby na całym świecie zastąpiono ją wieczerzą Pańską. Jednak nie
wolno od niej odciągać nikogo siłą. Musimy tę sprawę złożyć w ręce Boga. Jego Słowo
musi działać, a nie my. Może zapytacie, dlaczego? Dlatego że nie mam władzy nad
ludzkimi sercami, jak garncarz nad gliną. Mamy prawo mówić, lecz nie mamy prawa
działać. My głośmy, reszta zaś należy do Boga. Gdybym użył siły, co zyskałbym?
Narzekania, obłudę, powierzchowność, naśladownictwo, ludzkie zwyczaje (...). Nie byłoby
natomiast szczerości serca, wiary i miłości. Gdzie tych trzech rzeczy brakuje, brak jest
wszystkiego; za nic w świecie nie chciałbym osiągnąć takich rezultatów (...). Bóg więcej
zdziała przez swoje Słowo niż wy, ja i cały świat wspólnie. Bóg działa na serce człowieka;
jeśli posiądzie serce, zdobyte wszystko...” {WB 100.4}
„Będę głosił, dyskutował i pisał, ale nie będę nikogo zmuszał, bowiem wiara jest
dobrowolnym aktem. Zauważcie, jak postępowałem dotychczas: sprzeciwiałem się
papieżowi, odpustom i zwolennikom papiestwa, ale bez przemocy i wywoływania zamętu.
Przedstawiłem Słowo Boże, głosiłem i pisałem, ale nie czyniłem nic więcej. A kiedy ja
spałem (...) słowo, które głosiłem, pokonało papiestwo tak, że ani cesarz, ani książęta nie
zadaliby mu takiej rany. A jednak ja nic nie robiłem, to Słowo Boże uczyniło za mnie
wszystko. Gdybym chciał użyć siły, prawdopodobnie całe Niemcy tonęłyby teraz we krwi. I
co by to dało? Ruinę zarówno ciała, jak i duszy. Dlatego zachowałem spokój i pozwoliłem
działać samemu Słowu”. — Tamże IX, 8. {WB 100.5}
Codziennie przez cały tydzień wygłaszał Luter kazania do uważnie słuchających go
tłumów. Słowo Boże przerwało czar fanatycznego podniecenia. Potęga ewangelii
sprowadziła otumaniony i podniecony lud z powrotem na drogę prawdy. {WB 100.6}
Luter nie chciał walczyć z fanatykami, których dzieło przyniosło tak wielkie zło.
Wiedział, że są to ludzie chwiejni, opanowani niekontrolowanymi namiętnościami, którzy
twierdząc, że są szczególnie oświeceni światłem z nieba jednocześnie nie mogli znieść
najmniejszego sprzeciwu, nie mówiąc już o uprzejmych napomnieniach czy radach.
Przypisując sobie najwyższy autorytet, zmuszali każdego do uznania ich poglądów bez
żadnych dyskusji. Gdy jednak zażądali spotkania z Lutrem, ten zgodził się na nie i tak
skutecznie zdemaskował ich uzurpację, że oszuści natychmiast opuścili Wittenbergę. {WB
100.7}
122