Światową Zgoda

Światowa Zgoda
Podejmując studia nad Pismem Świętym, aby dowieść, że jest ono objawieniem Boga,
Miller nie oczekiwał rezultatów, do jakich doszedł. Sam z trudnością mógł w nie uwierzyć,
ale dowody z Biblii były zbyt przekonywające, aby je odrzucić. {WB 174.1}
Dwa lata poświęcił na badanie Pisma Świętego, aż w roku 1818 doszedł do stanowczego
przekonania, że mniej więcej za dwadzieścia pięć lat Chrystus przyjdzie powtórnie, by
zbawić swój lud. „Nie potrzebuję — powiedział Miller — mówić o radości, jaka napełniła
moje serce na myśl o tak wspaniałym wydarzeniu, ani o tęsknocie mej duszy do udziału w
szczęściu zbawionych. Biblia stała się teraz dla mnie nową księgą. Była to prawdziwa
duchowa uczta, wszystko, co było dla mnie niejasne, tajemnicze i niezrozumiałe w jej
naukach, zostało rozproszone przez jasne światło, bijące z jej kart. Jakże wspaniała i
promienista okazała się prawda! Zniknęły wszystkie sprzeczności i niezgodności, jakie
dawniej znajdowałem w Słowie Bożym i choć było jeszcze dużo miejsc, których nie
rozumiałem w pełni, to jednak tyle z niego wypłynęło światła dla oświecenia mego
uprzednio zaciemnionego umysłu, że badając Pismo Święte, odczuwałem zadowolenie,
jakiego nie spodziewałem się znaleźć w studiowaniu jego nauk”. — Bliss 76-77. {WB
174.2}
„Będąc głęboko przekonanym, że to doniosłe wydarzenie, które przepowiada Pismo
Święte, ma wkrótce się spełnić, zadałem sobie pytanie, jaki jest teraz mój obowiązek wobec
świata w obliczu dowodów, które mną tak wstrząsnęły”. — Tamże 81. Miller czuł, że jego
obowiązkiem jest przekazanie światła, które otrzymał, innym ludziom. Spodziewał się
sprzeciwu ze strony niezbożnych, ale był przekonany, że wszyscy chrześcijanie będą się
cieszyć nadzieją spotkania umiłowanego Zbawiciela, którego — jak twierdzą, kochają. Jego
jedyną obawą było to, że wielu, z radości bliskiego zbawienia, przyjmie tę naukę bez
dostatecznego zbadania Pisma Świętego, aby potwierdzić jej prawdziwość. Dlatego wahał
się ją przedstawić, aby — w przypadku gdyby był w błędzie — nie stać się przyczyną
zwiedzenia innych. To skłoniło go do powtórnego zbadania popierających jego wnioski
dowodów, a także do uważnego rozważenia każdej nasuwającej mu się wątpliwości. Ale
wszystkie zastrzeżenia zniknęły w świetle Słowa Bożego jak mgła przed promieniami
słońca. Po pięciu latach poświęconych badaniu tego zagadnienia był całkowicie przekonany
o słuszności swego stanowiska. {WB 174.3}
Z nową siłą powstało w nim teraz poczucie obowiązku podzielenia się z innymi tym, co
— jak wierzył — w taki jasny sposób nauczało Pismo Święte. „Kiedy zajmowałem się
swoimi sprawami — mówił — stale dźwięczały mi w uszach słowa: «Idź, powiedz światu o
grożącym mu niebezpieczeństwie». Ciągle przypominał mi się tekst z Biblii: «Gdy mówię
do bezbożnego: Bezbożniku, na pewno umrzesz — a ty nic nie powiesz, aby odwieść
bezbożnego od jego postępowania, wtedy ten bezbożny umrze z powodu swojej winy, lecz
jego krwi zażądam od ciebie. Lecz gdy ostrzeżesz bezbożnego, aby się odwrócił od swojego
postępowania, a on się nie odwróci od swego postępowania, to umrze z powodu swojej
219