Światową Zgoda

Światowa Zgoda
zwieść wyznawców Chrystusa, znikłaby ich siła, wytrwałość, stanowczość i łatwo by się
stali jego łupem. {WB 25.4}
Chytrością więc począł osiągać to, czego nie zdobył gwałtem. Prześladowania ustały, a
ich miejsce zajęły niebezpieczne pragnienia ziemskich nagród i światowej czci. Wielu
pogan przyjmowało tylko część chrześcijańskiej wiary, odrzucając resztę prawdy.
Oświadczali, że uznają Jezusa jako Syna Bożego i wierzą w Jego śmierć oraz
zmartwychwstanie, lecz nie wyznawali swych grzechów, bowiem nie odczuwali
konieczności skruchy i zmiany serca. Gotowi byli na ustępstwa i to samo proponowali
chrześcijanom, aby wszystkich połączyć w jedno wyznanie. {WB 25.5}
Kościołowi groziło teraz wielkie niebezpieczeństwo, więzienie, prześladowanie, ogień i
miecz były w stosunku do niego błogosławieństwem. Część chrześcijan stała mocno w
wierze, zdecydowanie przeciwstawiając się wszelkim kompromisom. Inni godzili się na
ustępstwa i łączyli z tymi, którzy połowicznie przyjęli chrześcijaństwo, twierdząc, że będzie
to środkiem do ich pełnego nawrócenia. Dla wiernych naśladowców Chrystusa był to czas
wielkiej próby. Pod płaszczykiem pozornego chrześcijaństwa szatan zakradał się do
Kościoła, by sfałszować wiarę i odwrócić umysły ludzi od słowa prawdy. {WB 25.6}
Większość chrześcijan w końcu przystała na obniżenie poziomu swojej wiary. W ten
sposób chrześcijaństwo zjednoczyło się z pogaństwem. Poganie, choć zapewniali, że są
nawróceni, nadal praktykowali swe bałwochwalcze kulty, zmieniając jedynie przedmiot
swego uwielbienia na obrazy Jezusa, a nawet Marii czy świętych. Błędne nauki, zabobony i
ceremonie łączyli z nową wiarą i czcią dla Boga. Zaczyn bałwochwalstwa wniesiony w ten
sposób do Kościoła rozpoczął swą niszczycielską działalność. Gdy naśladowcy Chrystusa
połączyli się z pogaństwem, Kościół chrześcijański począł się rozkładać — stracił swoją
czystość i moc. Mimo to zawsze byli tacy, którzy dochowywali wierności prawdzie i nie
dali się zwieść. Byli wierni Twórcy tej prawdy i czcili tylko jedynego Boga. Wśród
wyznawców Chrystusa zawsze występowały i występują dwie grupy wierzących. Pierwsza
naśladuje Jezusa, usilnie stara się wyzbyć błędów i upodobnić do Zbawiciela, druga unika
jasnych, praktycznych prawd, bo odsłaniają one ich błędy. Nawet wówczas, gdy Kościół
stał na wysokim poziomie wiary, nie tworzyli go wyłącznie szczerzy i czyści duchowo
chrześcijanie. Zbawiciel uczył, że ci, którzy świadomie grzeszą, nie powinni być przyjęci do
Kościoła, a mimo to obcował z ludźmi grzesznymi, dając im możność korzystania z Jego
nauki i przykładu, aby poznali swe grzechy i zapragnęli poprawy. Wśród dwunastu
apostołów był zdrajca. Judasz nie został przyjęty ze względu na przymioty swego
charakteru, ale Jezus włączył go do grona swoich uczniów, aby przez naukę i przykład mógł
zrozumieć, na czym polega chrześcijański charakter, by ujrzał swe grzechy, okazał skruchę i
z pomocą łaski Bożej oczyścił serce przez posłuszeństwo prawdzie. Jednak Judasz nie
chodził w świetle prawdy, które mu tak łaskawie świeciło, ulegał grzechowi i wystawiał się
dobrowolnie na pokusy szatana, dlatego też złe cechy charakteru odniosły w nim
22