Światową Zgoda

Światowa Zgoda
Gdy Tetzel zjawił się w jakimś mieście, szedł przed nim posłaniec, ogłaszając: „Łaska
Boża i ojca świętego jest przed waszymi bramami”. — D’Aubigné III, 1. Lud witał
bluźnieczego oszusta w taki sposób, jakby przyszedł do nich sam Bóg z nieba. Handel
odbywał się w kościele, gdzie Tetzel wstępował na ambonę i zachwalał odpusty jako
najkosztowniejsze dary Boże. Mówił, że na mocy jego zaświadczenia, wszelkie grzechy,
które nabywca odpustu będzie chciał popełnić zostaną mu przebaczane i nie będzie musiał
za nie pokutować. — D’Aubigné III, 1. Zapewniał także, że jego odpusty mają moc
ratowania nie tylko żywych ale i umarłych, że w momencie, gdy zabrzęczy moneta
wyrzucona do jego skrzynki, dusza, za którą zapłacono, natychmiast opuści czyściec i uda
się prosto do nieba. — Patrz R. Hagenbach, History of the Reformation I, 96. {WB 68.1}
Gdy Szymon czarnoksiężnik chciał od apostołów kupić moc czynienia cudów, Piotr
odpowiedział mu: „Niech zginą wraz z tobą pieniądze twoje, żeś mniemał, iż za pieniądze
można nabyć dar Boży”. Dzieje Apostolskie 8,20. Odpusty Tetzla znajdowały jednak wielu
nabywców. Złoto i srebro płynęły do jego skrzynki. Zbawienie, za które zapłacono
pieniędzmi, można było otrzymać łatwiej niż to, które wymaga pokuty, wiary i gorliwych
wysiłków, by oprzeć się grzechowi i pokonać go. {WB 68.2}
Doktrynie o odpustach sprzeciwili się teolodzy i pobożni wierni Kościoła rzymskiego,
wielu więc było takich, którzy nie wierzyli twierdzeniom sprzecznym z rozsądkiem i
objawieniem. Żaden jednak duchowny nie odważył się podnieść głosu przeciw
niezbożnemu handlowi, choć wielu ludzi było zaniepokojonych; pytali oni, czy Bóg w jakiś
sposób dokona oczyszczenia swego Kościoła? {WB 68.3}
Chociaż Luter był jeszcze gorliwym zwolennikiem papieża, bluźniercze postępowanie
handlarzy odpustami napełniało go zgrozą. Jego parafianie również nabywali odpusty i
przychodzili do swego duszpasterza, wyznając swe grzechy i oczekując rozgrzeszenia nie
dlatego, że żałowali za nie i chcieli się poprawić, lecz na podstawie kupionego odpustu.
Luter nie dawał im jednak rozgrzeszenia i przestrzegał ich, że jeśli nie będą pokutować i nie
odnowią życia, zginą w swych grzechach. W wielkim zakłopotaniu parafianie ci szukali
Tetzla skarżąc się mu, że ich spowiednik odrzucił jego zaświadczenia kupionych odpustów.
Niektórzy odważnie żądali zwrotu pieniędzy. Mnicha ogarnął gniew. Przeklinając w
najokropniejszy sposób, kilkakrotnie polecił rozpalić ogień na rynku, stwierdzając, „że
otrzymał od papieża rozkaz spalenia każdego heretyka, który będzie się sprzeciwiał jego
najświętszym odpustom”. — D’Aubigné III, 4. Teraz Luter śmiało rozpoczął swe dzieło
jako obrońca prawdy. Jego głos z ambony brzmiał poważnym i szczerym oskarżeniem.
Ukazywał ludziom niszczycielskie wpływy grzechu i nauczał, że przez własne uczynki
człowiek nie może zmniejszyć swych win ani uniknąć należnej za to kary. Tylko skrucha
przed Bogiem i wiara w Jezusa Chrystusa może uratować pokutującego grzesznika. Łaski
Bożej nie można nabyć za pieniądze, jest ona bezpłatnym darem. Radził ludowi, by nie
kupował odpustów, lecz w wierze spoglądał na ukrzyżowanego Chrystusa. Opowiadał o
80