Światową Zgoda

Światowa Zgoda
Po swym zmartwychwstaniu Jezus ukazał się uczniom na drodze do Emaus i
„począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było
napisane we wszystkich Pismach”. Łukasza 24,27. Serca uczniów zostały poruszone, a
wiara — na nowo ożywiona. Nim Jezus dał się im poznać, zostali duchowo „odrodzeni ku
nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa”. 1 Piotra 1,3. Jego zamiarem było
rozjaśnić ich umysły i umocnić wiarę w oparciu o pełne „słowo prorockie”. Pragnął, żeby
prawda zapuściła w ich sercach głębokie korzenie nie tylko dlatego, że On wspierał ją swym
własnym świadectwem, lecz także na podstawie niepodważalnych dowodów, znajdujących
się w symbolach i cieniach prawa ceremonialnego oraz w proroctwach Starego Testamentu.
Naśladowcom Chrystusa potrzebna była rozumna wiara nie tylko dla ich dobra, ale też po
to, by wiedzę o Chrystusie potrafili przekazać światu. Udzielając uczniom tej wiedzy, Jezus
odesłał ich w pierwszym rzędzie do „Mojżesza i proroków”. W ten sposób
zmartwychwstały Zbawiciel potwierdził ważność i wartość Pism
starotestamentowych. {WB 184.1}
Jakaż zmiana nastąpiła w sercach uczniów, kiedy ponownie ujrzeli twarz swego
Mistrza. Patrz Łukasza 24,32. W doskonalszym niż poprzednio sensie znaleźli „tego, o
którym pisał w zakonie Mojżesz, a także prorocy”. Jana 1,45. Niepewność, udręka i rozpacz
ustąpiły miejsca całkowitej ufności i niezachwianej wierze. Nic więc dziwnego, że po
wniebowstąpieniu Jezusa „byli zawsze w świątyni chwaląc Boga”. Łukasza 24,53. Ludzie,
którzy wiedzieli jedynie o haniebnej śmierci Zbawiciela, oczekiwali żałoby, zmartwienia i
klęski na twarzach uczniów, zobaczyli jednak radość i zwycięstwo. Jakież wspaniałe
przygotowanie otrzymali uczniowie przed przystąpieniem do czekającego ich dzieła!
Przeszli najcięższą próbę, jaka mogła ich spotkać, ale doświadczyli, w jaki sposób Słowo
Boże wypełnia się wtedy, kiedy według ludzkich mniemań wszystko wydaje się stracone.
Cóż mogło odtąd zachwiać ich wiarę albo przytłumić żarliwą miłość? W najcięższej udręce
znaleźli „mocną zachętę”, nadzieję, która była „pewną mocą i kotwicą
duszy”. Hebrajczyków 6,18-19. Byli świadkami mądrości i mocy Bożej oraz upewnili się,
że „ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani
przyszłość, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie” nie odłączy
ich „od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”. „Ale w tym
wszystkim zwyciężamy przez tego, który nas umiłował”. Rzymian 8,38-39.37. „Słowo Pana
trwa na wieki”. 1 Piotra 1,25. „Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej,
zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga. Ten przecież wstawia się za nami”. Rzymian
8,34. {WB 184.2}
Pan powiedział: „Mój lud nigdy nie zazna wstydu”. Joela 2,26. „Wieczorem bywa płacz,
ale rankiem wesele”. Psalmów 30,6. Gdy w dniu zmartwychwstania uczniowie spotkali
Jezusa i zapłonęły w nich serca, kiedy słuchali Jego słów, gdy spoglądali na głowę, ręce i
nogi poranione dla nich, gdy przed swoim wniebowstąpieniem Jezus zaprowadził ich aż do
233