Światową Zgoda

Światowa Zgoda
ten cykl proroczy musi się skończyć 11 sierpnia 1840 roku, kiedy to można oczekiwać, że
władza turecka w Konstantynopolu zostanie złamana. Wierzę, że tak właśnie się stanie”. —
Josiah Litch, w: Signs of the Times and Expositor of Prophecy, 1 sierpień 1840. {WB
177.1}
Dokładnie w tym czasie Turcja przyjęła przez swych posłów ochronę ze strony wielkich
mocarstw Europy, oddając się w ten sposób pod kontrolę narodów chrześcijańskich.
Wydarzenie to było dokładnym wypełnieniem się przepowiedni. Gdy usłyszano o tym
fakcie, wielu przekonało się, że zasady wykładu proroctwa, jakie przyjął Miller i jego
towarzysze, są właściwe. Stało się to nowym bodźcem dla rozwoju ruchu przebudzenia
adwentowego. Ludzie zajmujący wysokie stanowiska w nauce i społeczeństwie przyłączyli
się do Millera, aby głosić to poselstwo, toteż od roku 1840 do 1844 dzieło szybko się
szerzyło.24 {WB 177.2}
William Miller posiadał dużą siłę umysłu pogłębioną przez rozmyślania i studia.
Połączył te zdolności z mądrością nieba, uzyskaną przez duchowe obcowanie z jej Źródłem.
Był człowiekiem o wypróbowanych wartościach, budzącym szacunek i uznanie tam,
gdziekolwiek cenione były prawość charakteru i zalety moralne. Cechowała go płynąca z
serca uprzejmość, związana z chrześcijańską pokorą i siłą panowania nad sobą, był życzliwy
i uważny wobec wszystkich, gotowy wysłuchać sądów innych ludzi i rozważyć ich racje.
Nie kierując się namiętnościami i porywami uczuć, oceniał wszystkie teorie i nauki według
Słowa Bożego. Zdrowy rozsądek, jak również gruntowna znajomość Pisma Świętego
pozwalały mu ujawniać wszelkie błędy i oszustwa. {WB 177.3}
Mimo to jego działalność natrafiła na zawzięty opór. Podobnie jak w przypadku
wcześniejszych reformatorów, prawdy, które głosił, nie były życzliwie przyjmowane przez
większość religijnych przywódców. Ponieważ ci nie mogli poprzeć swego stanowiska
dowodami z Pisma Świętego, musieli uciekać się do wypowiedzi z nauk ludzkich lub do
tradycji ojców Kościoła. Ale Słowo Boże było jedynym świadectwem uznawanym przez
głosicieli wiary adwentowej: „Biblia i tylko Biblia” — było ich hasłem. Ponieważ
przeciwnicy nie posiadali dowodów z Pisma Świętego, zastąpili je drwinami i
szyderstwami. Czas, środki i talenty zaprzęgnięto do oczerniania tych, których jedyną winą
było to, że z radością oczekiwali powrotu swego Pana, dążyli do prowadzenia pobożnego
życia i napominali innych, by się przygotowali na przyjście Chrystusa. {WB 177.4}
Czyniono poważne wysiłki, aby odwrócić umysły ludzi od zagadnienia drugiego
adwentu. Badanie proroctw odnoszących się do powrotu Chrystusa oraz końca świata
przedstawiono jako coś, czego człowiek powinien się wstydzić i co właściwie jest
grzechem. W ten sposób popularni wśród ludzi duchowni podkopywali wiarę w Słowo
Boże. Ich nauki osłabiały wiarę ludzi i wielu czuło się usprawiedliwionych w postępowaniu
223