Światową Zgoda

Światowa Zgoda
Sądzono, że symbole dotyczące drugiego adwentu muszą się wypełnić w podobny
sposób, tzn. w czasie określonym przez starotestamentową służbę ofiarniczą. W służbie tej
oczyszczenie świątyni, zwane też Dniem Pojednania lub Przebłagania, miało miejsce raz w
roku, dziesiątego dnia siódmego miesiąca kalendarza żydowskiego (patrz 3 Mojżeszowa
16,29-34), kiedy to najwyższy kapłan usunąwszy grzechy Izraelitów ze świątyni i
dokonawszy tym samym ich pojednania z Bogiem, wychodził i błogosławił lud. Wierzono,
że tak samo będzie przy przyjściu Chrystusa, gdy nasz Najwyższy Kapłan przyjdzie po raz
wtóry, aby oczyścić ziemię przez zniszczenie panującego grzechu i grzeszników, a także, by
pobłogosławić i nagrodzić oczekujący Go lud nieśmiertelnością. Dziesiąty dzień siódmego
miesiąca, wielki Dzień Pojednania i oczyszczenia świątyni, przypadający w roku 1844 na 22
października według kalendarza gregoriańskiego, obowiązującego obecnie, został uznany za
czas powtórnego przyjścia Chrystusa. Wyliczenie to było zgodne z podanymi już
poprzednio dowodami, że okres 2300 dni (lat) skończy się na jesieni. Rachuba wydawała się
bezbłędna. {WB 211.6}
W przypowieści z dwudziestego piątego rozdziału Ewangelii Mateusza oblubieniec
nadchodzi w czasie oczekiwania i uśpienia. I ten szczegół zgadzał się również z
przedstawionymi dowodami, pochodzącymi z proroctwa i starotestamentowych symboli.
Oczekujący Pana byli mocno przekonani o prawdziwości swego poselstwa i „krzyk o
północy” głoszony był przez tysiące wierzących. {WB 212.1}
Zwiastowanie bliskiego przyjścia Zbawiciela jak powódź ogarnęło cały kraj. Z miasta do
miasta, ze wsi do wsi, wieść docierała do najodleglejszych miejscowości, aż cały lud Boży
ocknął się ze swego snu. Jak wczesny szron przed wschodzącym słońcem, tak fanatyzm
znikał wszędzie tam, gdzie głoszono to poselstwo. Wierzący wyzbywali się wszelkiej
niepewności i zakłopotania, a nadzieja i odwaga na nowo ożywiały ich serca. Ruch był
wolny od skrajności, które występują wszędzie tam, gdzie ludzie działają porywczo, nie
będąc kierowani Słowem Bożym i Duchem Świętym. Sytuacja, jaka się wytworzyła w
kraju, podobna była do okresów pokory i powrotu do Pana, które następowały wśród
Izraelitów po przyjęciu słów nagany, jaką Bóg kierował do nich przez usta swoich sług.
Przebudzenie charakteryzowało się tymi samymi cechami, jakie dzieło Boże posiadało we
wszystkich poprzednich wiekach. Mało było ekstatycznej radości, zamiast niej ludzie badali
swe serca, wyznawali grzechy i porzucali sprawy doczesności. Troską strapionych i
uniżonych serc było przygotowanie się na spotkanie Pana. Panował duch bezustannej
modlitwy i szczerego oddania się Bogu. {WB 212.2}
Miller, opisując te wydarzenia, stwierdził: „Nie objawia się wielkiej radości; jest ona
jakby zachowywana na przyszłość, gdy ziemia i niebo będą wspólnie triumfować w
niewysłowionej radości i pełni chwały. Nie słychać także okrzyków, również one są
zachowywane na czas, gdy zagrzmi z nieba pieśń zwycięstwa. Śpiewacy milczą, czekają aż
połączą się z zastępami aniołów i utworzą wspólny chór (...). Nie ma żadnych
267