Światową Zgoda

Światowa Zgoda
podsycane tylko po to, by znowu ulec osłabieniu, ich wiara będzie tak poszarpana, że
prawie niemożliwe jest, aby wielkie prawdy proroctw mogły wywrzeć na nich jakikolwiek
wpływ. {WB 242.5}
Zwiastowanie określonego czasu sądu w ramach głoszenia poselstwa pierwszego anioła
dokonane zostało z polecenia Boga. Rachuba proroczych okresów, ustalająca koniec 2300
dni na jesień 1844 roku była prawidłowa. Ponawianie próby znalezienia nowych dat
początku i końca proroczych cyklów oraz błędne rozumowanie konieczne do obrony
takiego stanowiska nie tylko odprowadzają umysły od prawd dotyczących teraźniejszości,
ale wywołują także pogardę dla wszystkich prób wyjaśnienia proroctwa. Im częściej określa
się czas powtórnego przyjścia Pana i wpaja się go ludziom, tym bardziej odpowiada to
celom szatana, bowiem gdy wyznaczony czas mija, skłania to przeciwników do
wyśmiewania się i drwienia z głosicieli drugiego adwentu. Tak właśnie było w przypadku
wielkiego ruchu adwentowego w latach 1843 i 1844. Ci, którzy trwają w tym błędzie w
końcu wyznaczą czas powrotu Chrystusa sięgający zbyt daleko w przyszłość. W ten sposób
wpadną w stan fałszywego poczucia pewności i zrozumieją swój błąd dopiero wówczas,
gdy już będzie za późno. {WB 243.1}
Historia starożytnego Izraela jest świetną ilustracją doświadczeń adwentystów. Bóg
prowadził swój lud w ruchu adwentowym tak samo, jak kierował dziećmi Izraela podczas
wyjścia z Egiptu. Wielkie rozczarowanie tych pierwszych było próbą wiary podobną do tej,
jakiej doświadczyli Izraelici nad Morzem Czerwonym. Gdyby nadal ufali kierującej nimi
dłoni, która była z nimi w poprzednich doświadczeniach, oglądaliby zbawienie Boże.
Gdyby wszyscy, którzy wspólnie działali w roku 1844, przyjęli poselstwo trzeciego anioła i
głosili je wspomagani Duchem Świętym, Bóg przydałby ich wysiłkom swej potężnej mocy.
Morze światła zostałoby wylane na świat, a ludzie byliby ostrzeżeni, dzieło zostałoby
ukończone i Chrystus przyszedłby po swój lud, aby go zbawić. {WB 243.2}
Bóg nie chciał, by Izrael przez czterdzieści lat wędrował po pustyni. Pragnął
doprowadzić go bezpośrednio do ziemi kananejskiej i tam osadzić jako święty i szczęśliwy
naród, ale „widzimy, że nie mogli wejść z powodu niewiary”. Hebrajczyków 3,19. Na
skutek swego bezustannego odstępstwa Izraelici zginęli na pustyni i powołano innych, aby
weszli do ziemi obiecanej. Podobnie Bóg nie chciał, aby przyjście Chrystusa było tak długo
odwlekane, a Jego lud tak długo musiał żyć na świecie pełnym grzechu i smutku. Niewiara
odłączyła jednak ludzi od Boga. Kiedy nie chcieli spełnić dzieła, jakie im powierzył, na ich
miejsce zostali powołani inni, by głosić poselstwo. Jezus zwleka ze swym przyjściem z
powodu miłosierdzia dla świata, aby grzesznicy mogli jeszcze usłyszeć ostrzeżenie i znaleźć
w Chrystusie schronienie przed gniewem Boga. Dzisiaj tak, jak dawniej, zwiastowanie
prawdy potępiającej grzechy i błędy ludzi wywołuje ich sprzeciw. „Każdy bowiem, kto źle
czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światłości, aby nie ujawniono jego
uczynków”. Jana 3,20. Kiedy ludzie widzą, że nie mogą poprzeć swego stanowiska Pismem
307