Światową Zgoda

Światowa Zgoda
ojciec szlochając upadł przed twymi drzwiami, a matka odkryłaby łono, które cię nosiło i
piersi, któreś ssał, pamiętaj, że masz je podeptać idąc prosto do Chrystusa”. Przez tę
„obrzydliwą nieludzkość — jak nazwie to później Luter — przypominającą bardziej
zwierzę i tyrana, niż chrześcijanina i człowieka, wlewano jad w serca dzieci przeciwko
rodzicom”. — Barnas Sears, The Life of Luther 70.69. W ten sposób dostojnicy papiescy,
jak niegdyś faryzeusze, przez własne przepisy unieważniali przykazania Boże. Domy
pustoszały, rodziców pozbawiano córek i synów. {WB 45.3}
Nawet studenci na uniwersytetach, zwiedzeni fałszywymi naukami mnichów, licznie
wstępowali do zakonu. Później wielu żałowało tego kroku, zdając sobie sprawę, że
zrujnowali swe życie, a rodzicom sprawili ból, jednak gdy już raz wstąpili do klasztoru,
odzyskanie wolności było niemożliwe. Rodzice w obawie przed mnichami nie wysyłali
synów na uniwersytety. Następstwem tego był duży spadek liczby studentów w ośrodkach
naukowych. Zamykano szkoły, wskutek czego szerzyła się niewiedza. {WB 45.4}
Papież dał mnichom prawo do wysłuchiwania spowiedzi i udzielania rozgrzeszenia.
Zezwolenie to stało się źródłem jeszcze większego zła. Mnisi, myślący tylko o pomnażaniu
swych dochodów, tak chętnie udzielali rozgrzeszenia, że garnęli się do nich różnego rodzaju
przestępcy, wskutek czego zło zataczało coraz szersze kręgi. Nie troszczono się o biednych i
chorych, a dary, które mogłyby być użyte dla ubogich, oddawano mnichom, wymuszającym
je od ludzi za pomocą różnych gróźb. Opornych zaś piętnowano jako grzeszników. Pomimo
deklarowanego ubóstwa, bogactwo mnichów stale się zwiększało, a ich wspaniałe budynki i
suto zastawione stoły uwydatniały coraz jaskrawiej wzrastającą nędzę ludu. Spędzając czas
na rozrywkach i biesiadach, wyręczali się mnisi w posłudze religijnej bezmyślnymi ludźmi,
których posyłali, by opowiadali masom cudowne historie, legendy i żarty, aby rozbawić lud,
a tym samym uczynić z niego ofiarę swej żarłoczności. Dzięki temu udawało się im
utrzymać zabobonne tłumy w przekonaniu, że cała ich religijność powinna polegać na
uznawaniu władzy papieża, kulcie świętych i udzielaniu mnichom jałmużny, a to wystarczy
im do zapewnienia sobie miejsca w niebie. {WB 45.5}
Światlejsza część społeczeństwa daremnie walczyła o reformę zakonów. Wiklif
natomiast, dzięki lepszemu zrozumieniu zła, uderzył w jego korzenie, twierdząc, że sam
system jest niewłaściwy i winien być zniesiony. Rozpoczęły się dyskusje, padały pytania.
Gdy mnisi wędrowali po kraju sprzedając papieskie odpusty, wielu ludzi zaczęło wątpić w
skuteczność odpuszczania grzechów za pieniądze i pytali, czy nie powinno się zwracać o
pojednanie raczej do Boga niż do duchowieństwa. Wielu niepokoiła drapieżność zakonów
żebraczych, których zachłanność zdawała się być nienasycona. „Mnisi i kapłani rzymscy —
mówiono — zżerają nas jak rak. Sam Bóg musi nam dopomóc, gdyż w przeciwnym razie
wszyscy zginiemy”. — D’Aubigné XVII, 7. Aby ukryć swą chciwość, mnisi głosili, że
postępują zgodnie z przykładem Chrystusa, twierdząc, że On i Jego apostołowie żyli
również z jałmużny ludu. Ale twierdzenia te zaszkodziły tylko ich sprawie, gdyż pobudziły
50