Światową Zgoda

Światowa Zgoda
codziennego. Małe dzieci uczono spoglądać z dziękczynieniem ku Bogu jako Dawcy
wszelkich łask i radości. {WB 38.1}
Rodzice, choć czule i serdecznie kochali swe dzieci, nie przyzwyczajali ich do wygód,
było bowiem przed nimi życie pełne prób i trudności, a może nawet czekała ich męczeńska
śmierć. Od dzieciństwa przyzwyczajano waldensów do znoszenia trudności, do
posłuszeństwa, a zarazem do samodzielnego myślenia i działania. Wcześnie uczono dzieci
ponoszenia odpowiedzialności, ostrożności w mowie i rozsądnego milczenia. Jedno
nierozważne słowo wypowiedziane w obecności nieprzyjaciela mogło zagrozić życiu nie
tylko jednej osoby, lecz setek braci, gdyż jak wilki goniące swą zdobycz, tak nieprzyjaciele
prawdy prześladowali tych, którzy walczyli o wolność sumienia i wyznania. {WB 38.2}
Waldensi, wyrzekłszy się ziemskich bogactw i dobrobytu, wytrwale pracowali na
codzienny chleb. Uprawiano każdy skrawek urodzajnej ziemi, jaką można było znaleźć w
dolinach i na zboczach gór. Oszczędność i samozaparcie stanowiły część wychowania, które
dzieci otrzymywały jako jedyny spadek. Nauczono je, że Pan uczynił życie szkołą
dyscypliny, i że swe potrzeby należy zaspokajać jedynie dzięki osobistej pracy, zaradności,
troskliwości i wierze. Może taki sposób życia był trudny i męczący, ale był na pewno
zdrowy i stanowił właśnie to, czego ludzie potrzebują w swym upadłym stanie, była to
szkoła, jaką Pan przygotował dla wychowania i rozwoju człowieka. Młodzież waldensów,
przyzwyczajona do trudów i ciężkiej pracy, nie zaniedbywała jednak kształcenia umysłu.
Uczono, że wszelkie ich siły należą do Boga i wszystkie muszą być doskonale rozwijane dla
Jego służby. {WB 38.3}
Zbory waldensów w swej rzeczywistości i prostocie dorównywały zborom czasów
apostolskich. Odrzuciwszy władzę papieża i prałatów, waldensi uważali Biblię za
najwyższy i nieomylny autorytet. Ich duchowni poszli śladami Mistrza, który nie
„przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służył”. Karmili trzodę Pańską prowadząc ją na
zielone pastwiska i do życiodajnych wód świętego Słowa Bożego. Z dala od pomników
światowej sławy i pychy lud ten nie zbierał się we wspaniałych Kościołach czy katedrach,
lecz w cieniu gór, w dolinach Alp, a w czasie niebezpieczeństw w jakiejkolwiek twierdzy
skalnej, by tam słuchać słów prawdy z ust sług Chrystusa. Duszpasterze nie tylko głosili
ewangelię, lecz także odwiedzali chorych, nauczali dzieci, napominali błądzących, starali
się łagodzić wzajemne nieporozumienia i wzmacniać braterską miłość. W czasie pokoju
utrzymywali się z dobrowolnych darów ludu, lecz podobnie jak apostoł Paweł, który szył
namioty, każdy z nich znał jakieś rzemiosło lub zawód, by móc w razie potrzeby samemu
troszczyć się o swój byt. {WB 38.4}
Duszpasterze uczyli młodzież. Nie lekceważąc innych nauk Biblię uważano za główny
przedmiot studiów. Uczniowie, obok listów apostolskich, uczyli się na pamięć Ewangelii
Mateusza i Jana, przepisywali również Pismo Święte. Niektóre rękopisy obejmowały całą
40