Światową Zgoda

Światowa Zgoda
poniżenia są Jego największą czcią; rany zadane Mu na Golgocie będą po wieczne czasy
świadectwem chwały i Jego mocy. {WB 357.1}
„Lecz ty, wieżo trzody, wzgórze córki Syjonu, do ciebie wróci i przyjdzie panowanie jak
dawniej”. Micheasza 4,8. Nadszedł czas, na który z tęsknotą czekali święci ludzie od dnia,
gdy ognisty miecz wygnał pierwszą parę z raju, czas „odkupienia własności Bożej, ku
uwielbieniu chwały jego”. Efezjan 1,14. Ziemia, którą człowiek na początku otrzymał jako
swoje królestwo, a która dostała się z jego winy w ręce szatana i pozostawała tak długo pod
jego panowaniem, została dzięki wielkiemu planowi zbawienia ponownie mu przywrócona.
Wszystko, co człowiek przez grzech utracił, zostało odzyskane. „Bo tak mówi Pan, (...)
który stworzył ziemię i uczynił ją, utwierdził ją, a nie stworzył, aby była pustkowiem, lecz
na mieszkanie ją stworzył”. Izajasza 45,18. Wypełnił się początkowy zamiar Boży,
powzięty przy stworzeniu ziemi — stała się ona wiecznym mieszkaniem zbawionych.
„Sprawiedliwi posiądą ziemię i zamieszkają w niej na wieki”. Psalmów 37,29. {WB 357.2}
Obawa przed przedstawieniem przyszłego dziedzictwa w niebie zbyt dosłownie i
materialnie, skłoniła wielu teologów do traktowania biblijnych opisów ojczyzny
zbawionych w sposób symboliczny. Jednak Chrystus zapewnił swoich uczniów, że
odchodzi, aby przygotować im miejsce w domu Ojca. Kto przyjmuje nauki Słowa Bożego,
nie będzie w nieświadomości co do ojczyzny w niebie. Apostoł Paweł objaśnia: „Czego oko
nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg
tym, którzy go miłują”. 1 Koryntian 2,9. Język ludzki jest zbyt ubogi, by opisać nagrodę
sprawiedliwych. Pozna ją tylko ten, kto ją zobaczy. Śmiertelny umysł nie potrafi pojąć
wspaniałości raju Bożego. {WB 357.3}
Dziedzictwo zbawionych nazwane jest w Biblii „ojczyzną”. Patrz Hebrajczyków 11,14-
16. Tam niebiański Pasterz prowadzi swą trzodę do żywych wód. Drzewo żywota wydaje
każdego miesiąca owoc, a jego liście podtrzymują zdrowie zbawionych. W raju płyną
wieczne, jasne jak kryształ strumienie, a nad brzegami smukłe drzewa rzucają cień na drogę
odkupionych. Rozległe równiny poprzecinane są pięknymi wzgórzami, a wysokie góry
wznoszą w niebo swe wspaniałe szczyty. Na tych spokojnych równinach, nad brzegami
strumieni żywych wód, Boży lud, który tak długo był pielgrzymem i wędrowcem znajdzie
wreszcie swoją ojczyznę. {WB 357.4}
„I zamieszka mój lud w siedzibie pokoju, w bezpiecznych mieszkaniach i w miejscach
spokojnego odpoczynku”. „I już nie będzie się słyszeć o gwałcie w twojej ziemi ani o
spustoszeniu i zniszczeniu w obrębie twoich granic, lecz nazwiesz swoje mury
zbawieniem, a swoje bramy chwałą”. „Gdy pobudują domy, zamieszkają w nich, gdy
zasadzą winnice, będą spożywać ich plony. Nie będą budować tak, aby ktoś inny mieszkał,
nie będą sadzić tak, aby ktoś inny korzystał z plonów (...) i co zapracowały ich ręce, to będą
spożywać moi wybrani”. Izajasza 32,18; 60,18; 65,21-22. {WB 357.5}
456