Światową Zgoda

Światowa Zgoda
niebieskich”. — R. M. Devens, American Progress, or The Great Events of the Graetest
Century 28,1-5. {WB 176.1}
„Żaden język nie jest w stanie oddać okazałości tego wspaniałego widowiska (...) nikt,
kto tego nie widział, nie potrafi sobie wyobrazić panującego wtedy blasku. Zdawało się, że
wszystkie gwiazdy zebrały się w jednym punkcie nieba niedaleko zenitu i stamtąd, z
szybkością błyskawicy rozpryskiwały się na wszystkie strony. Ich ilość nie malała. Tysiące
mknęły drogą, po której biegły już tysiące innych, jak gdyby zostały stworzone specjalnie
na tę okazję”. — F. Reed, w: Christian Advocate and Journal, 13 grudzień 1833. „Nie
można było zobaczyć lepszej ilustracji drzewa figowego, zrzucającego swoje figi, gdy nim
wstrząsa gwałtowny wiatr”. — „The Old Countryman”, w portlandzkimEvening Advertiser,
26 listopad 1833. {WB 176.2}
W nowojorskim „Journal of Commerce” z dnia 14 XI 1833 roku ukazał się długi artykuł
na temat tego dziwnego zjawiska. Padło w nim między innymi zdanie: „Przypuszczam, że
żaden filozof ani uczony nie donosił ani nie zanotował kiedykolwiek takiego zjawiska jak
to, które wydarzyło się wczorajszego ranka. 1800 lat temu przepowiedział je dokładnie
prorok; zadajmy sobie tylko trud i chciejmy to proroctwo pojąć (...) jedynie w sensie
dosłownym”. {WB 176.3}
W ten sposób ukazał się ostatni ze znaków powtórnego przyjścia Chrystusa, o których
Zbawiciel powiedział do uczniów: „Tak i wy, gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że blisko
jest, tuż u drzwi”. Mateusza 24,33. Następnymi wydarzeniami, które Jan oglądał po tych
znakach, było zniknięcie nieba, „jak niknie zwój, który się zwija”, trzęsienie ziemi,
poruszenie się ze swych miejsc wszystkich gór i wysp oraz wysiłki niepobożnych, by ukryć
się przed obliczem Syna Człowieczego. Patrz Objawienie 6,12-17. {WB 176.4}
Wielu z tych, którzy byli naocznymi świadkami spadania gwiazd, potraktowało to
wydarzenie jako zapowiedź nadchodzącego sądu, jako „straszny symbol, pewny zwiastun i
łaskawy znak tego wielkiego i strasznego dnia”. — „The Old Countryman” w portlandzkim
Evening Adveniser, 26 listopad 1833. W ten sposób uwaga ludzi została skierowana na
wypełnienie się proroctwa, a wielu poważnie zaczęło traktować ostrzeżenie dotyczące
powtórnego przyjścia Chrystusa. {WB 176.5}
W roku 1840 inne znamienne spełnienie się przepowiedni wzbudziło wielkie
zainteresowanie. Dwa lata wcześniej Josiah Litch, jeden z wybitnych kaznodziejów, którzy
głosili o powtórnym przyjściu Chrystusa, opublikował wykład dziewiątego rozdziału
Apokalipsy Jana, w którym przepowiedziany jest upadek Imperium Osmańskiego. Według
jego obliczeń mocarstwo to miało upaść „w roku 1840, w miesiącu sierpniu”. Na kilka dni
przed tym wydarzeniem Litch napisał: „Jeżeli przyjmiemy, że pierwszy okres czasu, tzn.
150 lat, wypełnił się dokładnie, nim Konstantyn Deacozes (cesarz bizantyjski) objął tron za
zgodą Turcji oraz, że okres 391 lat i 15 dni zaczął się z końcem pierwszego okresu, to cały
222